BOGGAMASTA III
Peter Vermeersch & David 9½ BovéeIntussen overrompelt Flat Earth Society Orchestra, vlaggenschip van de gesjeesde flank van de Belgische jazz, al meer dan twintig jaar nationale en internationale podia met programma’s die steevast uit hun voegen barsten, genreregels aan hun laars lappen en luisteraars verbluffen met hun multicolore spazz jazz razzmatazz. Hoogtepunten? Te veel om zomaar op te sommen, eigenlijk, maar Boggamasta I (2017) was er eentje van.
Bandleider Peter Vermeersch en teruggekeerd oer-lid David Bovée gaven gestalte aan de centrale figuur van het album, de machtsverslaafde megalomaan Boggamasta, die het gretige en gewillige turbo-orkest naar nieuwe pieken van muzikale losbandigheid en ondeugd stuurde. De combinatie van XL-arrangementen met dat schimmige gedrag en die grommende grooves was goed voor een charme-offensief dat publiek én pers met verstomming sloeg in Europa en Zuid-Amerika. Jazz? “Well, you know, like, kinda.” In London Jazz News verzucht een reporter: “It certainly is not music that should be judged with jazz criteria.” Splendid!
Het verse brouwsel Boggamasta III is niets voor zij die op zoek zijn naar antwoorden, want deze malafide muiters hebben opnieuw een verzameling arglistige composities en misleidende verhalen bij elkaar gebracht. De meest vertrouwde FES-referenties – Ellingtonia, viraal gekonkelfoes, Zappa, 21ste-eeuwse angsten en razernijen – blijven intact, maar worden gestuurd door labyrintische urban jungles en koortsig vernieuwde tradities. Boggamasta III vloeit eruit in genereuze gulpen, tekent duizelingwekkende patronen, trekt richting spaceways met kaarten die pas openvouwen zodra dat nodig is.
Laat er geen twijfel over bestaan: zelfs in z’n derde decennium blinkt Flat Earth Society uit in het creëren van heerlijk onbetrouwbare muziek, vol absurde perspectieven en bloedstollende wendingen. Het is een methode, een raison d’être die fris en vitaal blijft, en nooit ophoudt met verrassen. Een koorddans, voluptueuze muzikale film en begrafenispolka in één: Boggamasta III is alweer een triomf voor Flat Earth Society en Bovée. En als je je zou afvragen waar Volume 2 naartoe is: “Het is intussen drie jaar sinds het eerste deel,... time’s running out.” Flat Earth Society blijft je altijd een stap voor. Met alle mogelijke middelen.
BOGGAMASTA is
David 9½ Bovée - elektrische gitaar, zang & electronix
Peter Vermeersch - bas(klarinet), zang & electronix
Mirko Banovic - elektrische bas
Kristof Roseeuw - contrabas
Peter Vandenberghe - keyboard & piano
Gert-Jan Dreessen - drums
Wim Segers - percussie & zang
Benjamin Boutreur - altsax
Michel Mast - tenorsax
Martí Melià - tenorsax
Bruno Vansina - baritonsax & fluit
Berlinde Deman - tuba & zang
Bart Maris - trompet
Pauline Leblond - trompet & zang
Peter Delannoye - trombone
Marc Meeuwissen - trombone
MEER INFO RELEASE ︎︎︎
TRAILERS album release
VIDEO’S
AUDIO
FOTO’S
PERS QUOTES RELEASE
Guy Peters - Enola.be, 01/06/2021
“Een portie uit z’n voegen barstende, multicolore spacefunkjazz. Dit is Fregglesjazz, onweerstaanbare cartoonkolder, kitsch op Ph.D.-niveau.”
Dani Heyvaert - Rootstime.be
“Dit orkest verlegt grenzen die je zelf niet erkent: de motieven en melodieën zijn vaak allesbehalve “vertrouwd”, een beetje verrassing is het allerminimumste der minima en een bijzonder soort absurde humor houdt de dingen samen.”
Collagemuziek die u aan het duizelen brengt
(Peter De Backer - De Standaard, 02/06/2021)
“FES staat nog altijd garant voor koortsige collagemuziek met een ratjetoe aan stijlen die u moeiteloos aan het duizelen brengt.”
Erik Vandamme - Musicscene.net, 17/07/2021
“Het is een soort avant-garde in het genre, waarbij registers worden opengetrokken, chaos wordt gecreëerd om dan terug gemoedelijk te klinken. Wat een tempowissels. Flat Earth Society vat het muzikaal zo mooi samen.”
RECENSIES BOGGAMASTA III RELEASE ︎︎︎
CONCERT RECENSIES
Boggamasta Boogie on Down at Brussels Jazz Weekend
(by Martin Longley, jazzwisemagazine.com, 20/06/18)
The UK equivalent to the Brussels Jazz Weekend would be to hold a jazz festival in Trafalgar Square, something that's not too likely a prospect. The BJW has its heart in the Grand Place, right in the centre of Brussels, but its massive freebie programme also operates around three main zones, both indoors and outdoors. Uptown, downtown and the 'European district' are blessed with three days of open air gigs, shifting into an extreme infestation of clubs, bars and cafés during each of its three nights. This 2018 edition was the second, but the weekend has a two-decade history in a previous incarnation, as the Brussels Jazz Marathon. The event represents a massive jazz takeover of the capital. Even those attuned to the Belgian jazz scene would find a multitude of unfamiliar acts, so vast is the programme. Besides the majority jazz quotient, there are also many artists arriving from global-ethnic quarters, or from alternative rock/pop, hip hop and electronic music zones.
A highlight of the Saturday evening was the strange beast named Boggamasta, at Ancienne Belgique, one of the city's prime multi-genre music venues. This was the large ensemble usually known as Flat Earth Society, but acting under a special name, to signify the inclusion of guitarist David Bovée. He was an early member of FES, and also the central figure of Antwerpian global mulchers Think Of One. The repertoire for Boggamasta resides at the funkier end, incorporating a strong hip hop element, as if Frank Zappa had moved into avant rap music. Led by bass clarinettist Peter Vermeersch, FES have been together for over two decades, their deep rapport immediately visible, the line-up still including the likes of Bart Maris (trumpet), Michel Mast (tenor saxophone), Berlinde Deman (tuba/vocals) and Teun Verbruggen (drums).
The gig was only the second (or possibly third) occasion that this Vermeersch/Bovée music was performed, the latter impressing equally on lead guitar extremity and forceful frontman freestyling, complete with monsterised bass-flooded voice effects. Bovée was often partnered by Vermeersch, in a perverted manifestation of Run DMC's verbal ping-ponging. Humour and funk co-existed with power and complexity, while the big band's carefully woven layers were clearly discernible via the PA system's sharp mix. Twisted effects cloaked ensemble vocals, as most of the group tackled chorus refrains, as if in the midst of some twisted hip-hopera. Twinned drums kicked beneath charged horn parts, as Bovée battled with Peter Vandenberghe, vying for Cecil Taylor-esque freedom on a shared keyboard.
A chief pleasure during this weekend was its variety of locations: to stroll from a big show like Boggamasta's, down an alleyway into the Théâtre Royal De Toone, just off the Grand Place. It's a marionette performance space and a bar, where De Braave Joenges could be found, after the witching hour, playing downhome blues, but sung in the Brusselois Dutch-French dialect (and sometimes English), with acoustic guitar, harmonica, simple percussion and joint vocals. Complete intimacy, to close the Saturday night, with not a spare chair in sight.
