︎ bestel - vinyl € 25 of download
Composities
Peter Vermeersch en David 9½ Bovée, behalve 2 (Robert & Richard Sherman, arrangement Peter Vermeersch).
1. Dust From The Stars (David 9½ Bovée)
2. Trust In Me (Robert & Richard Sherman)
3. Cryptoman (Peter Vermeersch)*
4. Sit Rise (David 9½ Bovée)
5. What (Peter Vermeersch)
6. Carbon Based (David 9½ Bovée)
7. Bury The Corn (Peter Vermeersch)
8. Moog For You (Peter Vermeersch)
9. Breathe In The Color Pink (David 9½ Bovée / Peter Vermeersch)*
10. Slave Driver (David 9½ Bovée / Peter Vermeersch)
* 3. en 9. enkel digitaal (bonus tracks).
Muzikanten
David 9½ Bovée elektrische gitaar, zang & electronix,
Peter Vermeersch bas(klarinet) zang & electronix,
Mirko Banovic elektrische basgitaar,
Kristof Roseeuw contrabas,
Peter Vandenberghe keyboard & piano,
Teun Verbruggen drums,
Wim Segers percussie & zang
Benjamin Boutreur alt saxofoon,
Michel Mast tenor saxofoon,
Martí Melià tenor saxofoon,
BrunoVansina bariton saxofoon & fluit,
Berlinde Deman tuba & zang,
Bart Maris trompet,
Pauline Leblond trompet & zang,
Peter Delannoye trombone,
Marc Meeuwissen trombone
Credits
Opgenomen in Werkplaats Walter, Brussel en Johnny Green Giant Studio, Gent, oktober-november 2020 door Laurens Ingels.
Montage & pre-mix: Peter Vermeersch
Mixing & mastering: Oz Fritz, Prairie Sun Studios, California, USA
Special effects editing: Albaicin, São Paulo, Brazilië
Fotografie Phile Deprez in STAM Ghent
Vormgeving: Marc Meeuwissen
Meer info ︎︎︎
Trailers
Recensie
Guy Peters - Enola.be, 01/06/2021
Voor zo'n grote bezetting – zestien leden, die krijg je niet zomaar bij elkaar – blijft Flat Earth Society ongemeen productief. Drie jaar na dubbelaar Untitled #0 is de bende van Peter Vermeersch terug met een vervolg voor Boggamasta. Zet je opnieuw schrap voor een portie uit z’n voegen barstende, multicolore spacefunkjazz.
Er viel geen tijd te verliezen, dus werd volume 2 gewoon overgeslagen. Wél weer van de partij: origineel bandlid David Bovée, die net als op de voorganger een stevige bijdrage levert aan het karakter van het album, met onder ranzige effecten bedolven zangpartijen en snedig gitaarwerk. Maar natuurlijk heeft dit orkest in reguliere bezetting ook al meer dan genoeg volk in de rangen om te stunten. Met deze tien blazers – inclusief bandleider Peter – kan (en zal) de band het volledige spectrum verkennen van schetterende trompetten, scheurende trombones, knallende en flitsende saxen, zwierige fluit en die pompommende tuba van Berlinde Deman.
Het is ook deze keer weer een excentrieke boel, met strak geregisseerde schijnbewegingen en uit hun haak hangende crossovers. De compacte opener “Dust From The Stars” is een intentieverklaring, in goed 200 tellen binnen en buiten. Steek de begintune van Star Trek, ruimteprofeet Sun Ra en de magistrale gele van The B-52’s bij elkaar, en je hebt er ongeveer een idee van waar het naartoe gaat, met lekker ronkende baritonsax en de sirenenzang van Deman en Pauline Leblond. Dit is Fregglesjazz, onweerstaanbare cartoonkolder, kitsch op Ph.D.-niveau. Even goed: het latin-getrippel van “Trust In Me”, met opnieuw die verleidelijke meisjesstemmen die opduiken in een hoorspel met Ellingtoneske allure. Vooral knap ook hoe de blazers ingezet worden, de kleuren voortdurend veranderen.
En als “Sit Rise” al opzichtig zwiert met die kloeke heupen, dan is het epische “What” een uitgebreide staalkaart van favoriete tactieken. Een slepende elektrische bas versus een zingende, gestreken bas, met verderop plotse versnellingen, Zappa-stemmetjes met maffe accenten, kontschuddende ritmes, psychedelische effecten, breed uitgerolde trombones in surreëel samenzweerderige turbojazz met noir-randje die enkel in deze contreien kan ontstaan. Natuurlijk: die cartooneske toestanden zijn niks voor wie het graag droog en gestroomlijnd heeft, want dit is een groep die écht gebruik maakt van de mogelijkheden die ter beschikking staan.
Struikelende ritmes, funky heen-en-weergeroep, verenneweerde hiphop-ideeën, aanzwellende statigheid, percussieweelde, musical-bombast ... het zit er allemaal in. En als Ellington, Sun Ra en Zappa al klassieke referenties zijn, doe er dan gerust nog Barry Adamson, Nino Rota, Raymond Scott, Lalo Schifrin en The Residents bij. Een van de enige bands uit deze contreien die even consequent eclectisch en virtuoos kon zijn, was het Willem Breuker Kollektief, maar die klonk dan weer compleet anders. Het geeft wel een idee van de weelde. Ook letterlijk, want de digitale versie doet nog eens twee songs bovenop de dubbel-lp. Heerlijke onzin. En ja, het mag ietske meer zijn.
Dani Heyvaert - Rootstime.be
Het gegeven is niet nieuw: Flat Earth Society is al ruim twintig jaar het referentiepunt in onze nationale scene, als het op geschifte muziekjes en dito projecten aankomt. Peter Vermeersch is nooit voor één gat te vangen geweest en legt al jarenlang eieren in heel diverse mandjes: Zappaësker dan hij vind je ze niet en het straffe aan zijn verhaal is dat hij zich iedere keer weer weet te omringen door een elite van al dan niet jonge muzikanten, die je later gegarandeerd elders ziet opdoemen. Dat levert intussen een indrukwekkend oeuvre op, niet altijd even makkelijk om te beluisteren en, wat ons betreft, doorgaans beter verteerbaar live dan op plaat.
Een jaar of vier geleden was er “Boggamasta”, een project waarin Vermeersch de handen in elkaar sloeg met de al even geniale als kierewiete David Bovée -die zich op deze plaat overigens het epitheton “ 9 1/2” aanmeet- en waarin ze, de reputatie van FES getrouw, op zoek gingen naar de voor hen sowieso onbestaande grenzen der genres.
Vandaag is er plots deel III -deel II kwam er nooit, omdat er sinds deel I teveel tijd verstreek-, boordevol (67 minuten) klankenwaanzin uit de verzamelde breinen van Vermeersch en Bovée, aangevuld met het van Jungle Book bekende “Trust in Me”. De Big Band-aanpak, met grotendeels bekende namen als Bruno Vansina, Mirko Banovic, Benjamin Boutreur en Kristof Roseeuw, blijft behouden, maar deze keer is er een (min of meer) duidelijke hoofdrol weggelegd voor de vrouwen: de geweldige Berlinde Deman speelt niet alleen tuba, maar net als trompettiste Pauline Leblond is zij aan zet als er vocaal moet geïnterageerd moet worden met de tandem Bovée-Vermeersch.
Zoals je dat van FES mag verwachten is het onverwachte het meest te verwachten: Boggamasta wordt omschreven als “megalomaan en machtsverslaafd” en zijn voornaamste verdienste zou geweest zijn dat hij de overigens gewillige big band naar tot dan toe ongekende pieken van muzikale losbandigheid en ondeugd stuurde.
Dat schijnt zich voort te zetten op dit nieuwe volume: er zijn haast geen “normale” passages te ontwaren op deze plaat, maar -en daarin zit natuurlijk de kracht van FES- aan het einde klinkt het allemaal alsof het de evidentie zelf is. Dit orkest verlegt grenzen die je zelf niet erkent: de motieven en melodieën zijn vaak allesbehalve “vertrouwd”, een beetje verrassing is het allerminimumste der minima en een bijzonder soort absurde humor houdt de dingen samen.
Het hoogtepunt van de plaat -naar mijn smaak althans- is het erg lange, maar geen seconde vervelende “What”: met zijn kleine dertien minuten, is deze track de samenvatting van de hele plaat. Van de weifelende crooner tot de band, die je zó in een begrafenisstoet in New Orleans ziet lopen (en die trouwens een flardje “Dies Irae” binnensmokkelt en dat dan in de handen legt van een funky baspatroon, dat op zijn beurt de baan ruimt voor een musicalkoortje dat in duel gaat met Boggamasta himself. Makkelijke muziek is dit zeker niet, maar boeiend is ze des te meer, al blijf ik er bij: liever live dan op plaat.
Voor zo'n grote bezetting – zestien leden, die krijg je niet zomaar bij elkaar – blijft Flat Earth Society ongemeen productief. Drie jaar na dubbelaar Untitled #0 is de bende van Peter Vermeersch terug met een vervolg voor Boggamasta. Zet je opnieuw schrap voor een portie uit z’n voegen barstende, multicolore spacefunkjazz.
Er viel geen tijd te verliezen, dus werd volume 2 gewoon overgeslagen. Wél weer van de partij: origineel bandlid David Bovée, die net als op de voorganger een stevige bijdrage levert aan het karakter van het album, met onder ranzige effecten bedolven zangpartijen en snedig gitaarwerk. Maar natuurlijk heeft dit orkest in reguliere bezetting ook al meer dan genoeg volk in de rangen om te stunten. Met deze tien blazers – inclusief bandleider Peter – kan (en zal) de band het volledige spectrum verkennen van schetterende trompetten, scheurende trombones, knallende en flitsende saxen, zwierige fluit en die pompommende tuba van Berlinde Deman.
Het is ook deze keer weer een excentrieke boel, met strak geregisseerde schijnbewegingen en uit hun haak hangende crossovers. De compacte opener “Dust From The Stars” is een intentieverklaring, in goed 200 tellen binnen en buiten. Steek de begintune van Star Trek, ruimteprofeet Sun Ra en de magistrale gele van The B-52’s bij elkaar, en je hebt er ongeveer een idee van waar het naartoe gaat, met lekker ronkende baritonsax en de sirenenzang van Deman en Pauline Leblond. Dit is Fregglesjazz, onweerstaanbare cartoonkolder, kitsch op Ph.D.-niveau. Even goed: het latin-getrippel van “Trust In Me”, met opnieuw die verleidelijke meisjesstemmen die opduiken in een hoorspel met Ellingtoneske allure. Vooral knap ook hoe de blazers ingezet worden, de kleuren voortdurend veranderen.
En als “Sit Rise” al opzichtig zwiert met die kloeke heupen, dan is het epische “What” een uitgebreide staalkaart van favoriete tactieken. Een slepende elektrische bas versus een zingende, gestreken bas, met verderop plotse versnellingen, Zappa-stemmetjes met maffe accenten, kontschuddende ritmes, psychedelische effecten, breed uitgerolde trombones in surreëel samenzweerderige turbojazz met noir-randje die enkel in deze contreien kan ontstaan. Natuurlijk: die cartooneske toestanden zijn niks voor wie het graag droog en gestroomlijnd heeft, want dit is een groep die écht gebruik maakt van de mogelijkheden die ter beschikking staan.
Struikelende ritmes, funky heen-en-weergeroep, verenneweerde hiphop-ideeën, aanzwellende statigheid, percussieweelde, musical-bombast ... het zit er allemaal in. En als Ellington, Sun Ra en Zappa al klassieke referenties zijn, doe er dan gerust nog Barry Adamson, Nino Rota, Raymond Scott, Lalo Schifrin en The Residents bij. Een van de enige bands uit deze contreien die even consequent eclectisch en virtuoos kon zijn, was het Willem Breuker Kollektief, maar die klonk dan weer compleet anders. Het geeft wel een idee van de weelde. Ook letterlijk, want de digitale versie doet nog eens twee songs bovenop de dubbel-lp. Heerlijke onzin. En ja, het mag ietske meer zijn.
Dani Heyvaert - Rootstime.be
Het gegeven is niet nieuw: Flat Earth Society is al ruim twintig jaar het referentiepunt in onze nationale scene, als het op geschifte muziekjes en dito projecten aankomt. Peter Vermeersch is nooit voor één gat te vangen geweest en legt al jarenlang eieren in heel diverse mandjes: Zappaësker dan hij vind je ze niet en het straffe aan zijn verhaal is dat hij zich iedere keer weer weet te omringen door een elite van al dan niet jonge muzikanten, die je later gegarandeerd elders ziet opdoemen. Dat levert intussen een indrukwekkend oeuvre op, niet altijd even makkelijk om te beluisteren en, wat ons betreft, doorgaans beter verteerbaar live dan op plaat.
Een jaar of vier geleden was er “Boggamasta”, een project waarin Vermeersch de handen in elkaar sloeg met de al even geniale als kierewiete David Bovée -die zich op deze plaat overigens het epitheton “ 9 1/2” aanmeet- en waarin ze, de reputatie van FES getrouw, op zoek gingen naar de voor hen sowieso onbestaande grenzen der genres.
Vandaag is er plots deel III -deel II kwam er nooit, omdat er sinds deel I teveel tijd verstreek-, boordevol (67 minuten) klankenwaanzin uit de verzamelde breinen van Vermeersch en Bovée, aangevuld met het van Jungle Book bekende “Trust in Me”. De Big Band-aanpak, met grotendeels bekende namen als Bruno Vansina, Mirko Banovic, Benjamin Boutreur en Kristof Roseeuw, blijft behouden, maar deze keer is er een (min of meer) duidelijke hoofdrol weggelegd voor de vrouwen: de geweldige Berlinde Deman speelt niet alleen tuba, maar net als trompettiste Pauline Leblond is zij aan zet als er vocaal moet geïnterageerd moet worden met de tandem Bovée-Vermeersch.
Zoals je dat van FES mag verwachten is het onverwachte het meest te verwachten: Boggamasta wordt omschreven als “megalomaan en machtsverslaafd” en zijn voornaamste verdienste zou geweest zijn dat hij de overigens gewillige big band naar tot dan toe ongekende pieken van muzikale losbandigheid en ondeugd stuurde.
Dat schijnt zich voort te zetten op dit nieuwe volume: er zijn haast geen “normale” passages te ontwaren op deze plaat, maar -en daarin zit natuurlijk de kracht van FES- aan het einde klinkt het allemaal alsof het de evidentie zelf is. Dit orkest verlegt grenzen die je zelf niet erkent: de motieven en melodieën zijn vaak allesbehalve “vertrouwd”, een beetje verrassing is het allerminimumste der minima en een bijzonder soort absurde humor houdt de dingen samen.
Het hoogtepunt van de plaat -naar mijn smaak althans- is het erg lange, maar geen seconde vervelende “What”: met zijn kleine dertien minuten, is deze track de samenvatting van de hele plaat. Van de weifelende crooner tot de band, die je zó in een begrafenisstoet in New Orleans ziet lopen (en die trouwens een flardje “Dies Irae” binnensmokkelt en dat dan in de handen legt van een funky baspatroon, dat op zijn beurt de baan ruimt voor een musicalkoortje dat in duel gaat met Boggamasta himself. Makkelijke muziek is dit zeker niet, maar boeiend is ze des te meer, al blijf ik er bij: liever live dan op plaat.
Georges Tonla Briquet - Jazzenzo.nl, 04/06/2021
Daar waar gedurende meer dan een jaar alles op slot ging, gooit Flat Earth Society euforisch alle vensters, deuren en kasten wijd open voor de terugkeer van Boggamasta met in de hoofdrollen de bigband en gitarist David 9 1/2 Bovée.
Zoek vooral niet naar deel II want dat is er gewoon niet. Net als bij de Star Wars-saga houden Peter Vermeersch en zijn bende van ongeregelde situaties. Dat David Bovée in het verre verleden deel uitmaakte van Flat Earth Society en sinds ‘Boggamasta’ (2017) weer tot de crew behoort, is een andere parallel met het gigantische sciencefiction universum. Aan special effects ontbreekt het hier evenmin, zie de hoesfoto’s. Spin-offs zijn er dito waaronder het trio Too Noisy Fish terwijl de openingstrack als titel ‘Dust From The Stars’ heet. Ondertussen kregen meer vrouwelijke medespelers plaats in de vaste kern oftewel ‘the women have taken over the assylum’ om Fun Boy Three te citeren. Niet dat reggae en ska op het programma staan, wel een uitgebreid gamma van verscheiden kleurrijke invloeden onder de leuze ‘Twitter, Twitter on the wall, which is the craziest bigband in the world?’.
De Zappa-connecties blijven onverminderd opduiken. De vroegere samenwerking met Jimi Tenor zindert ook nog na. Wat onverwachts en ook weer niet is de Disney-verwijzing door ‘Trust In Me’ uit ‘The Jungle Book’ te bewerken. Pure jazz-exotica en vooral ook sterker hypnotiserend dan in de originele versie van de slang Kaa (Sterling Holloway) of deze van Scarlett Johansson, terug te vinden op de soundtrack van de remake uit 2016. Maak tevens kennis met ‘Cryptoman’ wiens stembanden vervangen werden door een megafoon en die in een barokdecor verdwaalt waar ook Kurt Weill en Lotte Lenya ronddolen.
Wie twijfelt aan zijn fysieke conditie kan proberen de nodige lichaamsoefeningen uit te testen op de tonen van ‘Sit Rise’. Kneuzingen en verstuikingen gegarandeerd. De aan lager wal geraakte crooner uit ‘What’ lijkt dan weer rechtstreeks gestapt uit seizoen twee van ‘American Gods’. Met bijna dertien minuten zowat het koninginnenstuk van de hele episode inclusief aanknopingspunten die reiken van Murnau zijn expressionistische films via exotica tot ‘The Rocky Horror Picture Show’. Herinneringen aan fifties horror movies worden eveneens opgediept, zij het met een “Tromabilia” draai (‘Carbon Based’). Verder nog kubistische spacefunk en een neefje van Tom Waits die zich de ziel uit zijn lijf schreeuwt,
Een troeblerende trip door een tuin van wellusten volledig passend bij het karakter van het personage Boggamasta. Opgepast, enkel verkrijgbaar als dubbel-lp of download in hoge resolutie.
Collagemuziek die u aan het duizelen brengt
(Peter De Backer - De Standaard, 02/06/2021)
De opvolger van Boggamasta heet niet 2, maar wel III. We zijn drie jaar verder en leven intussen in een ander tijdperk, verklaren ze bij Flat Earth Society, een zootje ongeregeld waarvan we wel wat ongein gewend zijn. Voor Boggamasta putten ze inspiratie bij een Afrikaanse dictator, maar het type kan natuurlijk symbool staan voor al wie zich tiranniek gedraagt – en zo zijn er velen. Het leidt niettemin tot vrolijke muziek, allemaal gecomponeerd door David Bovée en Peter Vermeersch, op ‘Trust in me’ na, dat Jungle Book-liedje dat hier volstrekt anders klinkt dan onlangs bij Veronica Swift. Het illustreert hoe uitbundig en ongeremd deze zestienkoppige bende tekeergaat. Met de stemmen van Bovée en Vemeersch – meer voordracht dan zang – krijgt de muziek iets cabaretesk. En als zij wat té robotachtig gaan klinken, zorgen de occasionele vrouwenstemmen voor een welkome afwisseling. FES staat nog altijd garant voor koortsige collagemuziek met een ratjetoe aan stijlen die u moeiteloos aan het duizelen brengt.
Björn Comhaitre - luminousdash.be, 28/05/2021
Huur een circustent, reanimeer Frank Zappa, gooi wat Humble Grumble en Matt Blanco in de blender en trek je dansschoenen aan. Het is tijd voor Boggamasta III het tweede (!) deel van de Boggamasta reeks waarin muzikale sjamaan Peter Vermeersch en partner in crime David 9 ½ Bovée samen de boel op stelten zetten. Niet met hun tweetjes uiteraard maar met het hele Flat Earth Society zootje, 16 stuks in totaal.
Tien nummers langs vertoeven we in een spannend, parallel, Zappa-esk muzikaal universum met knipogen naar big band, jazz, pop, rock en avant-garde. Zelf durven ze al eens de term “spazz-jazz” in de mond te nemen. Woke als we zijn, zouden wij dat uiteraard nooit durven…
Teksten waar nauwelijks een touw aan vast te knopen valt, worden op zo’n manier gebracht dat ze ogenschijnlijk steek houden. Terwijl de syncopatische, wisselende drumritmes je alfa golven steeds opnieuw verstoren, kan je niet anders dan gefascineerd luisteren naar de knotsgekke maar fascinerende composities van Vermeersch en Bovée.
Moet je bang zijn van de Boggamasta? Natuurlijk niet, maar je moet je er wel voor durven openstellen. Niet dat dat zo’n grote inspanning vraagt. Flat Earth Society afspelen als achtergrondmuziekje tijdens een ietwat stijve soirée met gecrispeerde collega’s kan echter wel tot vervelende blikken en kleine hartverzakkingen leiden. Iets om rekening mee te houden.
Jean-Claude Vantroyen - Le Soir, 09/06/2021
« J’ai toujours l’esprit enfantin, plus amateur que professionnel »
Flat Earth Society sur scène. A l’avant-plan, David Bovée, Bruno Vansin et, à droite, Peter Vermeersch à la clarinette basse. Depuis vingt ans, Peter Vermeersch mène Flat Earth Society dans la jungle d’une musique foisonnante, ludique et enthousiaste.
Voici « Boggamasta III ». Lees verder
Erik Vandamme - Musicscene.net, 17/07/2021
Al meer dan twintig jaar zorgt Flat Earth Society voor een portie licht gestoorde jazz, die op de diverse podia sterk wordt ontvangen; een veelkleurige spazz jazz razzmatazz. ‘Boggamasta I’ (2017) was meteen een hoogtepunt. ‘Boggamasta III’ (waar II is gebleven is een raadsel) bewandelt verder hun gekend muzikaal pad.
De band verloochent hun roots niet en durft grenzen af te tasten en te verleggen. De groovy sounds blijven mooi overeind en de improvisatie zorgt voor avontuur. Het is een soort avant-garde in het genre, waarbij registers worden opengetrokken, chaos wordt gecreëerd om dan terug gemoedelijk te klinken. Wat een tempowissels. Flat Earth Society vat het muzikaal zo mooi samen. Luister maar eens naar “Sit Rise” , “What” en “Bury the corn”.
Trouwens, “What” is een lekker meeslepende song; op poëtische wijze wordt je hart beroerd, Hier ademt een Frank Zappa sfeertje. . “Slave Driver” is een mooie, overtuigende afsluiter.
Flat Earth Society is een avontuurlijke band; voor wie houdt van jazz met een hoek af , is bij hen aan het juiste adres.
Daar waar gedurende meer dan een jaar alles op slot ging, gooit Flat Earth Society euforisch alle vensters, deuren en kasten wijd open voor de terugkeer van Boggamasta met in de hoofdrollen de bigband en gitarist David 9 1/2 Bovée.
Zoek vooral niet naar deel II want dat is er gewoon niet. Net als bij de Star Wars-saga houden Peter Vermeersch en zijn bende van ongeregelde situaties. Dat David Bovée in het verre verleden deel uitmaakte van Flat Earth Society en sinds ‘Boggamasta’ (2017) weer tot de crew behoort, is een andere parallel met het gigantische sciencefiction universum. Aan special effects ontbreekt het hier evenmin, zie de hoesfoto’s. Spin-offs zijn er dito waaronder het trio Too Noisy Fish terwijl de openingstrack als titel ‘Dust From The Stars’ heet. Ondertussen kregen meer vrouwelijke medespelers plaats in de vaste kern oftewel ‘the women have taken over the assylum’ om Fun Boy Three te citeren. Niet dat reggae en ska op het programma staan, wel een uitgebreid gamma van verscheiden kleurrijke invloeden onder de leuze ‘Twitter, Twitter on the wall, which is the craziest bigband in the world?’.
De Zappa-connecties blijven onverminderd opduiken. De vroegere samenwerking met Jimi Tenor zindert ook nog na. Wat onverwachts en ook weer niet is de Disney-verwijzing door ‘Trust In Me’ uit ‘The Jungle Book’ te bewerken. Pure jazz-exotica en vooral ook sterker hypnotiserend dan in de originele versie van de slang Kaa (Sterling Holloway) of deze van Scarlett Johansson, terug te vinden op de soundtrack van de remake uit 2016. Maak tevens kennis met ‘Cryptoman’ wiens stembanden vervangen werden door een megafoon en die in een barokdecor verdwaalt waar ook Kurt Weill en Lotte Lenya ronddolen.
Wie twijfelt aan zijn fysieke conditie kan proberen de nodige lichaamsoefeningen uit te testen op de tonen van ‘Sit Rise’. Kneuzingen en verstuikingen gegarandeerd. De aan lager wal geraakte crooner uit ‘What’ lijkt dan weer rechtstreeks gestapt uit seizoen twee van ‘American Gods’. Met bijna dertien minuten zowat het koninginnenstuk van de hele episode inclusief aanknopingspunten die reiken van Murnau zijn expressionistische films via exotica tot ‘The Rocky Horror Picture Show’. Herinneringen aan fifties horror movies worden eveneens opgediept, zij het met een “Tromabilia” draai (‘Carbon Based’). Verder nog kubistische spacefunk en een neefje van Tom Waits die zich de ziel uit zijn lijf schreeuwt,
Een troeblerende trip door een tuin van wellusten volledig passend bij het karakter van het personage Boggamasta. Opgepast, enkel verkrijgbaar als dubbel-lp of download in hoge resolutie.
Collagemuziek die u aan het duizelen brengt
(Peter De Backer - De Standaard, 02/06/2021)
De opvolger van Boggamasta heet niet 2, maar wel III. We zijn drie jaar verder en leven intussen in een ander tijdperk, verklaren ze bij Flat Earth Society, een zootje ongeregeld waarvan we wel wat ongein gewend zijn. Voor Boggamasta putten ze inspiratie bij een Afrikaanse dictator, maar het type kan natuurlijk symbool staan voor al wie zich tiranniek gedraagt – en zo zijn er velen. Het leidt niettemin tot vrolijke muziek, allemaal gecomponeerd door David Bovée en Peter Vermeersch, op ‘Trust in me’ na, dat Jungle Book-liedje dat hier volstrekt anders klinkt dan onlangs bij Veronica Swift. Het illustreert hoe uitbundig en ongeremd deze zestienkoppige bende tekeergaat. Met de stemmen van Bovée en Vemeersch – meer voordracht dan zang – krijgt de muziek iets cabaretesk. En als zij wat té robotachtig gaan klinken, zorgen de occasionele vrouwenstemmen voor een welkome afwisseling. FES staat nog altijd garant voor koortsige collagemuziek met een ratjetoe aan stijlen die u moeiteloos aan het duizelen brengt.
Björn Comhaitre - luminousdash.be, 28/05/2021
Huur een circustent, reanimeer Frank Zappa, gooi wat Humble Grumble en Matt Blanco in de blender en trek je dansschoenen aan. Het is tijd voor Boggamasta III het tweede (!) deel van de Boggamasta reeks waarin muzikale sjamaan Peter Vermeersch en partner in crime David 9 ½ Bovée samen de boel op stelten zetten. Niet met hun tweetjes uiteraard maar met het hele Flat Earth Society zootje, 16 stuks in totaal.
Tien nummers langs vertoeven we in een spannend, parallel, Zappa-esk muzikaal universum met knipogen naar big band, jazz, pop, rock en avant-garde. Zelf durven ze al eens de term “spazz-jazz” in de mond te nemen. Woke als we zijn, zouden wij dat uiteraard nooit durven…
Teksten waar nauwelijks een touw aan vast te knopen valt, worden op zo’n manier gebracht dat ze ogenschijnlijk steek houden. Terwijl de syncopatische, wisselende drumritmes je alfa golven steeds opnieuw verstoren, kan je niet anders dan gefascineerd luisteren naar de knotsgekke maar fascinerende composities van Vermeersch en Bovée.
Moet je bang zijn van de Boggamasta? Natuurlijk niet, maar je moet je er wel voor durven openstellen. Niet dat dat zo’n grote inspanning vraagt. Flat Earth Society afspelen als achtergrondmuziekje tijdens een ietwat stijve soirée met gecrispeerde collega’s kan echter wel tot vervelende blikken en kleine hartverzakkingen leiden. Iets om rekening mee te houden.
Jean-Claude Vantroyen - Le Soir, 09/06/2021
« J’ai toujours l’esprit enfantin, plus amateur que professionnel »
Flat Earth Society sur scène. A l’avant-plan, David Bovée, Bruno Vansin et, à droite, Peter Vermeersch à la clarinette basse. Depuis vingt ans, Peter Vermeersch mène Flat Earth Society dans la jungle d’une musique foisonnante, ludique et enthousiaste.
Voici « Boggamasta III ». Lees verder
Erik Vandamme - Musicscene.net, 17/07/2021
Al meer dan twintig jaar zorgt Flat Earth Society voor een portie licht gestoorde jazz, die op de diverse podia sterk wordt ontvangen; een veelkleurige spazz jazz razzmatazz. ‘Boggamasta I’ (2017) was meteen een hoogtepunt. ‘Boggamasta III’ (waar II is gebleven is een raadsel) bewandelt verder hun gekend muzikaal pad.
De band verloochent hun roots niet en durft grenzen af te tasten en te verleggen. De groovy sounds blijven mooi overeind en de improvisatie zorgt voor avontuur. Het is een soort avant-garde in het genre, waarbij registers worden opengetrokken, chaos wordt gecreëerd om dan terug gemoedelijk te klinken. Wat een tempowissels. Flat Earth Society vat het muzikaal zo mooi samen. Luister maar eens naar “Sit Rise” , “What” en “Bury the corn”.
Trouwens, “What” is een lekker meeslepende song; op poëtische wijze wordt je hart beroerd, Hier ademt een Frank Zappa sfeertje. . “Slave Driver” is een mooie, overtuigende afsluiter.
Flat Earth Society is een avontuurlijke band; voor wie houdt van jazz met een hoek af , is bij hen aan het juiste adres.
