IGLOO RECORDS IGL229 - 2018
UNTITLED#0
Muzikanten
Peter Vermeersch bas(klarinet),
Martí Melià bas(klarinet),
Benjamin Boutreur altsax,
Michel Mast tenorsax,
Bruno Vansina baritonsax & fluit,
Bart Maris trompet,
Thomas Mayade trompet,
Peter Delannoye trombone,
Marc Meeuwissen trombone,
Berlinde Deman tuba,
Teun Verbruggen drums,
Kristof Roseeuw contrabas,
Peter Vandenberghe piano & keyboard,
Pierre Vervloesem gitaar,
Wim Segers vibrafoon
Credits
Opgenomen in VRT, Toots studio Brussel, door Raf De Clercq, 2017.
Montage & pre-mix: Peter Vermeersch
Mixing & mastering: Oz Fritz at Prairie Sun Studios, California, USA
Fotografie muzikanten: Phile Deprez
Concept & vormgeving: Marc Meeuwissen & Peter Vermeersch
Trailer
Recensie
Dolle jazzpret met een glimlach *****
(Philippe De Cleen - dansende beren.be, 14/11/2018)
Wat een bizarre, onconventionele en dwarse band blijft Flat Earth Society (FES) toch. De groep viert de vooravond van het twintigjarig bestaan met een nieuw dubbelalbum, Untitled #0. Op de opvolger van het door gitarist David Bovée (o.a. Think Of One,..) aangeduwde Boggamasta (die nadien ook in dubversie verscheen) ontbindt FES al zijn muzikale duivels. Dolletjes, werkelijk dolletjes.
FES brengt een hoogst aanstekelijke mix van volstrekt opgejaagde spanning, brutale chaos en totale ontregeling. Net als buitensporige uitzinnigheid en tegen het randje van waanzin aanschurkende intensiteit. Dat stelden we al vast tijdens een van hun vele al te bijzondere concerten. En ook op plaat overtuigt FES, een band wiens wortels (o.a. Zappa, Mingus, Ellington,..) uiterst veelzijdig zijn.
In de wereld van FES is er echter relatief weinig ruimte voor sérieux, al is die wel aanwezig. Het is vooral muziek met de knipoog gebracht. Heel open en erg toegankelijk, maar met ongehoorde stijl, verleidelijke charme en swingerige klasse. De groep buigt op traditie (zo krijgt Gershwins’ klassieker “Summertime” een nieuw en uitermate verrassend arrangement toegemeten), maar zoekt nadrukkelijk naar nieuwe vormen en geluiden. Zodanig dat je als luisteraar een buitensporige dosis muzikale extravaganza voorgeschoteld krijgt. Die valt grofweg te situeren ergens in het braakland tussen fifties swing, vrijuit door elkaar gehusselde popstructuren, Beefheartiaans experiment en Zappaëske gekte (“Drtskova Polevka”). En doe daar maar een gulle vleug belgisch surrealisme en een genereuze portie Tommy Cooperhumor bij (“Mr Cooper At The Dentist“).
Net dat is ook een van de vele sterktes van deze swingende, maar uiterst bevlogen big band. Het illusoire en fantastische idee dat vrijwel alles tot de mogelijkheden behoort. Dat merk je onder meer aan die gesjeesde, door absurdisme doordrongen titels zoals “La Malle-Valise De L’Heimatlos du Sleeping” die zelfs bij de meest doorwinterde muziekliefhebbers de pupillen behoorlijk wijder zetten. Die toont goed aan hoe enorm bedreven deze band is als het gaat om verbeeldings- en vertelkracht.
FES staat garant voor een totaalervaring. De ene verrassing volgt de andere op. Het ene moment waan je jezelf, op deze in de VRT Toots studios opgenomen album, in een oude, maar classy balzaal om tijdens het volgende nummer je hele brein en lijf volledig door elkaar geschud te zien. Zoals een goede cocktail: shaken, stirred en royaal op smaak gebracht. En dat alles met een gulle, kamerbrede glimlach, al moet Tommy Cooper dus klaarblijkelijk wel eens dringend naar de tandarts. Het is bovendien diezelfde aanstekelijkheid en knipogende humor die dit hoogst fascinerende FES dubbelalbum ook kenmerkt.
Het bewijst dat FES een van die bands is die zelfs na twee decennia authentieke muziekmakerij niet volledig uitverteld is. Evenmin wellicht nooit uitverteld geraakt. Untitled #0 is fantastisch in de letterlijke betekenis, is baldadig, spannend, brutaal en heeft lef. Al is dé meest uitgesproken troef die van de sensuele verleiding. De groep werpt vrijwel continu valse rookgordijnen uit en speelt speels en slim met het imaginaire. Dit nieuwe, heerlijk eerlijke Untitled #0 is de verdere uitdieping van een repertorium dat ronduit uniek is, zowel in dit kleine Belgenlandje als erbuiten. Dolletjes, werkelijk dolletjes.
(Philippe De Cleen - dansende beren.be, 14/11/2018)
Wat een bizarre, onconventionele en dwarse band blijft Flat Earth Society (FES) toch. De groep viert de vooravond van het twintigjarig bestaan met een nieuw dubbelalbum, Untitled #0. Op de opvolger van het door gitarist David Bovée (o.a. Think Of One,..) aangeduwde Boggamasta (die nadien ook in dubversie verscheen) ontbindt FES al zijn muzikale duivels. Dolletjes, werkelijk dolletjes.
FES brengt een hoogst aanstekelijke mix van volstrekt opgejaagde spanning, brutale chaos en totale ontregeling. Net als buitensporige uitzinnigheid en tegen het randje van waanzin aanschurkende intensiteit. Dat stelden we al vast tijdens een van hun vele al te bijzondere concerten. En ook op plaat overtuigt FES, een band wiens wortels (o.a. Zappa, Mingus, Ellington,..) uiterst veelzijdig zijn.
In de wereld van FES is er echter relatief weinig ruimte voor sérieux, al is die wel aanwezig. Het is vooral muziek met de knipoog gebracht. Heel open en erg toegankelijk, maar met ongehoorde stijl, verleidelijke charme en swingerige klasse. De groep buigt op traditie (zo krijgt Gershwins’ klassieker “Summertime” een nieuw en uitermate verrassend arrangement toegemeten), maar zoekt nadrukkelijk naar nieuwe vormen en geluiden. Zodanig dat je als luisteraar een buitensporige dosis muzikale extravaganza voorgeschoteld krijgt. Die valt grofweg te situeren ergens in het braakland tussen fifties swing, vrijuit door elkaar gehusselde popstructuren, Beefheartiaans experiment en Zappaëske gekte (“Drtskova Polevka”). En doe daar maar een gulle vleug belgisch surrealisme en een genereuze portie Tommy Cooperhumor bij (“Mr Cooper At The Dentist“).
Net dat is ook een van de vele sterktes van deze swingende, maar uiterst bevlogen big band. Het illusoire en fantastische idee dat vrijwel alles tot de mogelijkheden behoort. Dat merk je onder meer aan die gesjeesde, door absurdisme doordrongen titels zoals “La Malle-Valise De L’Heimatlos du Sleeping” die zelfs bij de meest doorwinterde muziekliefhebbers de pupillen behoorlijk wijder zetten. Die toont goed aan hoe enorm bedreven deze band is als het gaat om verbeeldings- en vertelkracht.
FES staat garant voor een totaalervaring. De ene verrassing volgt de andere op. Het ene moment waan je jezelf, op deze in de VRT Toots studios opgenomen album, in een oude, maar classy balzaal om tijdens het volgende nummer je hele brein en lijf volledig door elkaar geschud te zien. Zoals een goede cocktail: shaken, stirred en royaal op smaak gebracht. En dat alles met een gulle, kamerbrede glimlach, al moet Tommy Cooper dus klaarblijkelijk wel eens dringend naar de tandarts. Het is bovendien diezelfde aanstekelijkheid en knipogende humor die dit hoogst fascinerende FES dubbelalbum ook kenmerkt.
Het bewijst dat FES een van die bands is die zelfs na twee decennia authentieke muziekmakerij niet volledig uitverteld is. Evenmin wellicht nooit uitverteld geraakt. Untitled #0 is fantastisch in de letterlijke betekenis, is baldadig, spannend, brutaal en heeft lef. Al is dé meest uitgesproken troef die van de sensuele verleiding. De groep werpt vrijwel continu valse rookgordijnen uit en speelt speels en slim met het imaginaire. Dit nieuwe, heerlijk eerlijke Untitled #0 is de verdere uitdieping van een repertorium dat ronduit uniek is, zowel in dit kleine Belgenlandje als erbuiten. Dolletjes, werkelijk dolletjes.
