IGLOO RECORDS IGL272 - 2016
TERMS OF EMBARRASSMENT
Homage to Zappa or not, he’s dead anyway︎ bestel cd €15 ︎ koop download / beluister cd (7 nummers)
1. Me standard, you poor (Peter Vermeersch)
2. Random Riffs (Frank Zappa)
3. Take your clothes off when you dance (Frank Zappa)
4. Abracadabra (Pierre Vervloesem)
5. Solitude (Frank Zappa - gebaseerd op de Ed Palermo versie)
6. Ahmad & Juan (Peter Vermeersch)
7. City of tiny lites (Frank Zappa)
Muzikanten
Pierre Vervloesem gitaar,
Kristof Roseeuw contrabas,
Peter Vandenberghe piano & keyboard,
Teun Verbruggen drums,
Peter Vermeersch (bas)klarinet,
Tom Wouters (bas)klarinet, vibrafoon,
Benjamin Boutreur altsax,
Michel Mast tenorsax,
Bruno Vansina baritonsax, fluit,
Berlinde Deman tuba, zang op 5,
Luc van Lieshout trompet,
Bart Maris trompet,
Stefaan Blancke trombone,
Marc Meeuwissen trombone
Gastmuzikanten
Mauro Pawlowski gitaar & zang,
Peter Verdonck baritonsax,
Gregory Van Seghbroeck euphonium,
Sam Vloemans trompet
Credits
Live opgenomen in 2014:
Boomtown / Handelsbeurs, Gent
Stadsschouwburg, Mechelen
Lantaren Venster, Rotterdam
Stadsschouwburg, Sint-Niklaas
Chassé Theater, Breda
Opname: Patrick Van Neck
Montage & pre-mix: Peter Vermeersch
Mixing & mastering: Pierre Vervloesem
Fotografie: Phile Deprez
Vormgeving: Marc Meeuwissen
In opdracht van Zjakki Willems & Arf! Arf! Arf! (Zappa homage in De Singel, Antwerpen (B) 21-3-2014)
Meer info ︎︎︎
Recensies
Dick Hovenga - Writteninmusic.com
Dat het uit België afkomstige Flat Earth Society een van de allerfijnste muzikale gezelschappen van Europa is mag al enkele jaren meer dan duidelijk zijn. Met hun album debuutalbum Terms Of Embarrassment bewijzen ze dat optimaal.
De band werd in 1999 opgericht door Peter Vermeersch. Een big band die met net zoveel humor als muzikaal vakmanschap de gouden dagen van Sun Ra Arkestra, Willem Breuker Kollektief of het ICP Orkest zouden doen herleven. Daarnaast muzikaal al snel net zo beïnvloed bleek door componisten als Charles Mingus, Carl Stalling, Raymond Scott en Frank Zappa. De echte start werd gemaakt tijdens een optreden op het door de Vlaamse radiomaker Zjakki Willems georganiseerde 20 jaar dood van Frank Zappa. Met de geweldige gitarist Mauro Paulowski (onder meer dEUS) als gast werd daar een show neergezet die zo indrukwekkend bleek dat een nieuwe live-sensatie geboren bleek.
De vijftien man sterke band reisde vervolgens de gehele wereld over met muziek die dan wel een duidelijke Zappa-link heeft (de ondertitel van het album is niet zomaar Homage to Zappa or Not. He’s Dead Anyway) maar net zo goed zeer eigen als heerlijk eigenwijs klinkt. Muziek die zich net zo hard door donkere jazzclubs, obscure rockclubs als chiquere nachtclubs heeft laten beïnvloeden. Juist die heerlijke diversiteit, de band kan heerlijk hard knallen met volle blazers en gierende gitaren als prachtig ingetogen, met en zonder zang, spelen, maakt hun concerten zo ijzersterk. Het allerfijnste is nog wel dat alle muzikanten zo voortreffelijk kunnen spelen en de songs niet van humor gespeend zijn.
De band heeft voor hun eerste album gekozen om vooral te kiezen uit live opnamen en dat blijkt de absoluut juiste keuze. De band spat uit de speakers in lekker tegendraadse dan weer heel subtiele composities die altijd net die fijne twist in zich hebben en door fijne solo’s steeds weer tot fijne climaxen uitgroeien. Paulowski is de ideale zanger om de hectiek van de muziek een extra kleur te geven. Terms Of Embarrassment is een geweldig album en Flat Earth Society een band die we verdomd goed in de gaten moeten houden.
Dat het uit België afkomstige Flat Earth Society een van de allerfijnste muzikale gezelschappen van Europa is mag al enkele jaren meer dan duidelijk zijn. Met hun album debuutalbum Terms Of Embarrassment bewijzen ze dat optimaal.
De band werd in 1999 opgericht door Peter Vermeersch. Een big band die met net zoveel humor als muzikaal vakmanschap de gouden dagen van Sun Ra Arkestra, Willem Breuker Kollektief of het ICP Orkest zouden doen herleven. Daarnaast muzikaal al snel net zo beïnvloed bleek door componisten als Charles Mingus, Carl Stalling, Raymond Scott en Frank Zappa. De echte start werd gemaakt tijdens een optreden op het door de Vlaamse radiomaker Zjakki Willems georganiseerde 20 jaar dood van Frank Zappa. Met de geweldige gitarist Mauro Paulowski (onder meer dEUS) als gast werd daar een show neergezet die zo indrukwekkend bleek dat een nieuwe live-sensatie geboren bleek.
De vijftien man sterke band reisde vervolgens de gehele wereld over met muziek die dan wel een duidelijke Zappa-link heeft (de ondertitel van het album is niet zomaar Homage to Zappa or Not. He’s Dead Anyway) maar net zo goed zeer eigen als heerlijk eigenwijs klinkt. Muziek die zich net zo hard door donkere jazzclubs, obscure rockclubs als chiquere nachtclubs heeft laten beïnvloeden. Juist die heerlijke diversiteit, de band kan heerlijk hard knallen met volle blazers en gierende gitaren als prachtig ingetogen, met en zonder zang, spelen, maakt hun concerten zo ijzersterk. Het allerfijnste is nog wel dat alle muzikanten zo voortreffelijk kunnen spelen en de songs niet van humor gespeend zijn.
De band heeft voor hun eerste album gekozen om vooral te kiezen uit live opnamen en dat blijkt de absoluut juiste keuze. De band spat uit de speakers in lekker tegendraadse dan weer heel subtiele composities die altijd net die fijne twist in zich hebben en door fijne solo’s steeds weer tot fijne climaxen uitgroeien. Paulowski is de ideale zanger om de hectiek van de muziek een extra kleur te geven. Terms Of Embarrassment is een geweldig album en Flat Earth Society een band die we verdomd goed in de gaten moeten houden.
Paul Lemmens - littleumbrellas.nl
De Platte Aarde Club brengt ons een setje om in verlegenheid gebracht te worden. Sowieso geeft de website van Flat Earth Society al aan dat het een club is met onbetrouwbare muziek en die Zappa is toch al dood, dus wat maakt het uit. Op het hoesje sprint het woord ‘ass’, ezel, billen, achterwerk, er door de typografie uit. Dit is dus een album met onverwachte ‘twists & turns’.
Flat Earth Society heeft al menig plaatje uitgebracht, maar deze is opgedragen aan onze eigen held, vandaar een recensie hier.
‘Me Standard, you Poor’, een werk van Peter Vermeersch is een filmisch bigband nummer, met enkele ‘hooks’ die Metallica niet zouden misstaan. Waan je een beetje in Hollywood, die een dansje richting het einde en verzin je eigen film erbij. De held van dit nummer is de drummer, dat rijmt niet alleen, maar dat is Teun Verbruggen.
‘Random Riffs’ is als het Groot Dictee der Nederlandse taal. Het is één grote collage van bekende Zappa ‘tunes’. En zoals we weten zijn onze zuiderburen beter in het dictee. Leuke track ook voor verjaardagsfeestjes, wie wint?
‘Take Your Clothes of When You Dance’ is natuurlijk een Zappa-compositie die we kennen van We’re Only in it for the Money. Deze uitvoering is een kruising tussen late-night-jazz en camp-porno. De zanger, Mauro Pawlowski, zingt het wat lijzig, misschien wel iets te serieus en trakteert ons op een Santana-achtige gitaarsolo.
‘Abracadabra’ is geschreven door Pierre Vervloesem. Het zou zo een Zappa-werkstuk kunnen zijn. Lekker afwisselend en verrassend daarmee. Mooie gitaarsolo ook.
‘Solitude’ is een stuk muziek dat Zappa schreef voor zijn vrouw Gail. Hij heeft het zelf nooit uitgebracht, maar zo af en toe duikt het op, bijvoorbeeld bij Ed Palermo. Wat je ervan moet denken weet ik niet: ‘Jij bracht mij eenzaamheid en het wordt tijd dat ik je wat waardering geef…”. Zo komt er nog meer, maar ondertussen legde heer Z. het aan met elke dame die hij tegenkwam en bracht Gail daarmee in feite eenzaamheid. De werkelijkheid gespiegeld aangeboden. Het liedje is niet bepaald een herkenbaar Zappa-nummer, het zou door god-weet-wie-allemaal geschreven kunnen zijn.
Wie ‘Ahmad & Juan’ zijn weet Peter Vermeersch, want hij schreef het langste stuk van deze cd. Het begint in een Parijs café, maar de setting verandert al snel richting Thelonious Monk en/of Gil Evans. U mag het zeggen. Prachtig, sfeervol werk. Voor mij het hoogtepunt van deze cd.
F.E.S. sluit af met de bekende Zappahit (smile): ‘City of Tiny Lights’. Allemaal meezingen natuurlijk. Het stuk wordt in strakke Zappa-jas gespeeld en idem gezongen. De zang blijft wat achter bij het origineel, die is een stuk overtuigender. De gitaarsolo blijkt een duo, waarvan de tweede het meest interessant is, lees ‘avontuurlijk’. Voor allebei de gitaristen geldt dat de baritonsax die volgt meer ‘spanning’ brengt. Dank Bruno vansina.
Aan het eind komt nog een konijn uit de hoge hoed en rijdt Lucky Luke op Jolly Jumper de horizon tegemoet. Probeer het maar niet te begrijpen, maar het is wel leuk.
Terms of Embarrasment is een afwisselende, prachtige cd met voldoende Zappa-gerelateerde ode’s. In verlegenheid zijn we niet gebracht, eerder aangenaam verrast, want het eigen werk springt er voor mij toch uit. Dat zegt genoeg over de kwaliteit van de Flat Earth Society.
Flat Earth Society heeft al menig plaatje uitgebracht, maar deze is opgedragen aan onze eigen held, vandaar een recensie hier.
‘Me Standard, you Poor’, een werk van Peter Vermeersch is een filmisch bigband nummer, met enkele ‘hooks’ die Metallica niet zouden misstaan. Waan je een beetje in Hollywood, die een dansje richting het einde en verzin je eigen film erbij. De held van dit nummer is de drummer, dat rijmt niet alleen, maar dat is Teun Verbruggen.
‘Random Riffs’ is als het Groot Dictee der Nederlandse taal. Het is één grote collage van bekende Zappa ‘tunes’. En zoals we weten zijn onze zuiderburen beter in het dictee. Leuke track ook voor verjaardagsfeestjes, wie wint?
‘Take Your Clothes of When You Dance’ is natuurlijk een Zappa-compositie die we kennen van We’re Only in it for the Money. Deze uitvoering is een kruising tussen late-night-jazz en camp-porno. De zanger, Mauro Pawlowski, zingt het wat lijzig, misschien wel iets te serieus en trakteert ons op een Santana-achtige gitaarsolo.
‘Abracadabra’ is geschreven door Pierre Vervloesem. Het zou zo een Zappa-werkstuk kunnen zijn. Lekker afwisselend en verrassend daarmee. Mooie gitaarsolo ook.
‘Solitude’ is een stuk muziek dat Zappa schreef voor zijn vrouw Gail. Hij heeft het zelf nooit uitgebracht, maar zo af en toe duikt het op, bijvoorbeeld bij Ed Palermo. Wat je ervan moet denken weet ik niet: ‘Jij bracht mij eenzaamheid en het wordt tijd dat ik je wat waardering geef…”. Zo komt er nog meer, maar ondertussen legde heer Z. het aan met elke dame die hij tegenkwam en bracht Gail daarmee in feite eenzaamheid. De werkelijkheid gespiegeld aangeboden. Het liedje is niet bepaald een herkenbaar Zappa-nummer, het zou door god-weet-wie-allemaal geschreven kunnen zijn.
Wie ‘Ahmad & Juan’ zijn weet Peter Vermeersch, want hij schreef het langste stuk van deze cd. Het begint in een Parijs café, maar de setting verandert al snel richting Thelonious Monk en/of Gil Evans. U mag het zeggen. Prachtig, sfeervol werk. Voor mij het hoogtepunt van deze cd.
F.E.S. sluit af met de bekende Zappahit (smile): ‘City of Tiny Lights’. Allemaal meezingen natuurlijk. Het stuk wordt in strakke Zappa-jas gespeeld en idem gezongen. De zang blijft wat achter bij het origineel, die is een stuk overtuigender. De gitaarsolo blijkt een duo, waarvan de tweede het meest interessant is, lees ‘avontuurlijk’. Voor allebei de gitaristen geldt dat de baritonsax die volgt meer ‘spanning’ brengt. Dank Bruno vansina.
Aan het eind komt nog een konijn uit de hoge hoed en rijdt Lucky Luke op Jolly Jumper de horizon tegemoet. Probeer het maar niet te begrijpen, maar het is wel leuk.
Terms of Embarrasment is een afwisselende, prachtige cd met voldoende Zappa-gerelateerde ode’s. In verlegenheid zijn we niet gebracht, eerder aangenaam verrast, want het eigen werk springt er voor mij toch uit. Dat zegt genoeg over de kwaliteit van de Flat Earth Society.
