FES ft. Uri Caine
FES zocht al een tijdje naar een samenwerking met een internationale componist. Dit op voorwaarde dat deze zich kon vinden in de geest van FES en vice versa. Eerder toevallig kwam er een ontmoeting met Uri Caine, die in september 2003 curator was van het 47ste Internationale festival voor hedendaagse muziek in het kader van de Biënnale van Venetië.
Peter Vermeersch licht deze samenwerking als volgt toe: “Hij heeft gewerkt met Zorn, Dave Douglas (om maar de bekendste te noemen) en maakte de laatste jaren veel furore, niet in het minst in Europa, met zijn bewerkingen van de muziek van Mahler (Uhrlicht), Bach (Goldberg Variations) en Beethoven. Hierbij vertrekt hij van het basismateriaal van de stukken en herschrijft deze in een zeer eigen idioom dat geworteld is in de recente Joods-Newyorkse muziekgolf, waarvan ook hij één van de spilfiguren mag genoemd worden.
Steeds op zoek naar nieuwe horizonten, raakt hij na een persoonlijk treffen in NY in een samenwerking met FES geïnteresseerd. We besluiten om samen een nieuw avondvullend repertoire te schrijven, waarbij we elk ruw materiaal uitwisselen en het verder uitwerken, bestaande stukken van elkaar naar eigen hand zullen zetten en hercomponeren om zo samen nieuw materiaal te ontwikkelen. De eerste paar concerten speelt Caine mee met FES, later wordt dit optioneel naargelang budget en agenda. De muziek komt evenwel op het FES-repertoire en kan ook gespeeld worden zonder Uri."
Voor FES is het een uitstekende gelegenheid om zeer nauw te kunnen samenwerken met een dergelijke inspirerende figuur en voor Uri een unieke kans en een nieuwe ervaring om voor een big band te kunnen schrijven.
Peter Vermeersch en Uri Caine wisselden een jaar lang composities uit en bewerkten elkaars partituren. Het resultaat was een suite samengesteld uit stukken die uiteenlopende sferen oproepen: het ene moment puur swingend, het andere moment bijna filmisch, verstild, hilarisch of intiem. Een soundtrack van anderhalf uur.
Waar het voor Peter Vermeersch als componist vooral belangrijk was om te ervaren hoe een andere componist schrijft voor big band en dit op maat van FES, was deze samenwerking voor FES een uitgelezen kans om haar publiek via de figuur van Uri Caine aanzienlijk uit te breiden. Deze samenwerking werd ook vanuit het buitenland met veel interesse gevolgd.
--------------------
De productie ging in première op 10 november 2004 in de Gentse Vooruit en toerde daarna door Vlaanderen. FES ft. Uri Caine is een project van Slow-up, in coproductie met de Provincie Oost-Vlaanderen en KC Vooruit.
Het grootste deel van het repertoire van FES ft. Uri Caine is verschenen op de CD 'Psychoscout'.
VOORBIJE SPEELDATA
2004
10-11 FES ft Uri Caine - Vooruit, Gent (BE)
12-11 FES ft Uri Caine - Kaaitheater, Brussel (BE)
13-11 FES ft Uri Caine - De Singel, Antwerpen (BE)
CD & LIVE OPNAMES
FOTO’S
RECENSIE
Amerikaanse pianist Uri Caine ontmoet eigenzinnig Flath Earth Society
10 november 2004, Karel Van Keymeulen, De Standaard
BRUSSEL - Wie welke nummers had geschreven, was niet te achterhalen. En dat is misschien nog het grootste compliment. De muziek van de Amerikaanse pianist Uri Caine versmolt naadloos met de sound van Peter Vermeersch' Flath Earth Society (FES). Al was FES dit keer minder het brooddronken feestorkest en meer een ambitieuze band.
DAT Peter Vermeersch en Uri Caine elkaar nog eens moesten treffen, stond in de sterren geschreven. De Amerikaanse pianist Uri Caine maakte vooral naam met zijn eigenzinnige en spraakmakende bewerkingen van Bach, Mahler en Schumann. Hij werkt nu aan Othello van Verdi. Daarnaast is hij ook een formidabele pianist, die met lieden als John Zorn, Don Byron en Dave Douglas werkte.
Vermeersch is de ongrijpbare muzikant en componist, die met FES eclectische muziekdromen waarmaakt. Met FES speelde hij op jazzfestivals, hij maakte de big bandopera Heliogabal en haalde Louis Armstrong door de mangel. FES is een flexibel orkest, want naast vertrouwde namen doken ook enkele nieuwe musici op zoals de drummer Teun Verbruggen, de saxofonist Bruno Vansina, de trompettist Jon Birdsong en de tubaïste Berlinde Deman.
Het concert begon met Uri Caine alleen aan de piano en begeleid door Wim Willaert op accordeon en Kristof Rosseeuw op bas. Een voor een kwamen de anderen erbij.
Vermeersch slaagde er weer in een heel eigen sound te scheppen. Nu eens massief en hard als een aardschok, dan weer heel beeldend. Het is een sound die drijft op felle contrasten en plotse wisselingen, maar ook op verrassende vondsten. De finesse van een big band met scherp geslepen secties heeft FES niet, maar de band heeft wel een eigen gezicht. Vaak lijkt de muziek als een dronken zeemanslied uit de bocht te gaan, maar ze komt toch weer op haar pootjes terecht. En dat is plezierig.
FES speelt ook graag luid, kwestie van wat rock-'n-roll gehalte te hebben. Alleen stond de piano op de try-out maandagavond in Vooruit aanvankelijk helemaal overstuurd en was de balans zoek.
Af en toe kreeg Uri Caine even soloruimte, zoals in ‘Whisper in the night’. Dan mocht hij even stevig en onbekommerd swingen met rollende pianoakkoorden, of een droevig lied zoals ‘Lie to me’ spelen. Maar meestal was hij ‘one of the boys’.
VERMEERSCH presenteerde op zijn bekende, laconieke manier. “Sommige nummers hebben nog geen titel. Maar de muziek is er toch al”, grapte hij.
In ‘Waterman’ speelde Tom Wouters een prachtige klarinetsolo. Wouters is ook de man die op vibrafoon vaak prachtige kleuren toevoegt en puntige accenten legt.
De schaduw van George Bush hing over het concert. “Fuck Bush” klonk het al na enkele nummers. De Caine-inbreng? En ook bij een titel als ‘Ich, Bin, George’ kon je aan niemand anders denken. Achteraf zei Caine dat heel wat Amerikanen in shock zijn. Hij vertelde verhalen over hoe hij en de zwarte muzikant Don Byron in een Texaans restaurant niet werden bediend en uitgescholden voor jood en zwarte.
Als bisnummer kwam er dan nog die heerlijke kermisversie van ‘Caravan’. Nee, FES heeft het nog niet verleerd. De band speelde met zichtbaar plezier en dezelfde overgave als steeds.
Nog dit jaar verschijnt op het Amerikaanse label van Mike Patton, bekend van Faith No More, een verzamelalbum FES-isms. FES wordt vanaf het seizoen 2005-2006 ook het huisorkest van Vooruit.
10 november 2004, Karel Van Keymeulen, De Standaard
BRUSSEL - Wie welke nummers had geschreven, was niet te achterhalen. En dat is misschien nog het grootste compliment. De muziek van de Amerikaanse pianist Uri Caine versmolt naadloos met de sound van Peter Vermeersch' Flath Earth Society (FES). Al was FES dit keer minder het brooddronken feestorkest en meer een ambitieuze band.
DAT Peter Vermeersch en Uri Caine elkaar nog eens moesten treffen, stond in de sterren geschreven. De Amerikaanse pianist Uri Caine maakte vooral naam met zijn eigenzinnige en spraakmakende bewerkingen van Bach, Mahler en Schumann. Hij werkt nu aan Othello van Verdi. Daarnaast is hij ook een formidabele pianist, die met lieden als John Zorn, Don Byron en Dave Douglas werkte.
Vermeersch is de ongrijpbare muzikant en componist, die met FES eclectische muziekdromen waarmaakt. Met FES speelde hij op jazzfestivals, hij maakte de big bandopera Heliogabal en haalde Louis Armstrong door de mangel. FES is een flexibel orkest, want naast vertrouwde namen doken ook enkele nieuwe musici op zoals de drummer Teun Verbruggen, de saxofonist Bruno Vansina, de trompettist Jon Birdsong en de tubaïste Berlinde Deman.
Het concert begon met Uri Caine alleen aan de piano en begeleid door Wim Willaert op accordeon en Kristof Rosseeuw op bas. Een voor een kwamen de anderen erbij.
Vermeersch slaagde er weer in een heel eigen sound te scheppen. Nu eens massief en hard als een aardschok, dan weer heel beeldend. Het is een sound die drijft op felle contrasten en plotse wisselingen, maar ook op verrassende vondsten. De finesse van een big band met scherp geslepen secties heeft FES niet, maar de band heeft wel een eigen gezicht. Vaak lijkt de muziek als een dronken zeemanslied uit de bocht te gaan, maar ze komt toch weer op haar pootjes terecht. En dat is plezierig.
FES speelt ook graag luid, kwestie van wat rock-'n-roll gehalte te hebben. Alleen stond de piano op de try-out maandagavond in Vooruit aanvankelijk helemaal overstuurd en was de balans zoek.
Af en toe kreeg Uri Caine even soloruimte, zoals in ‘Whisper in the night’. Dan mocht hij even stevig en onbekommerd swingen met rollende pianoakkoorden, of een droevig lied zoals ‘Lie to me’ spelen. Maar meestal was hij ‘one of the boys’.
VERMEERSCH presenteerde op zijn bekende, laconieke manier. “Sommige nummers hebben nog geen titel. Maar de muziek is er toch al”, grapte hij.
In ‘Waterman’ speelde Tom Wouters een prachtige klarinetsolo. Wouters is ook de man die op vibrafoon vaak prachtige kleuren toevoegt en puntige accenten legt.
De schaduw van George Bush hing over het concert. “Fuck Bush” klonk het al na enkele nummers. De Caine-inbreng? En ook bij een titel als ‘Ich, Bin, George’ kon je aan niemand anders denken. Achteraf zei Caine dat heel wat Amerikanen in shock zijn. Hij vertelde verhalen over hoe hij en de zwarte muzikant Don Byron in een Texaans restaurant niet werden bediend en uitgescholden voor jood en zwarte.
Als bisnummer kwam er dan nog die heerlijke kermisversie van ‘Caravan’. Nee, FES heeft het nog niet verleerd. De band speelde met zichtbaar plezier en dezelfde overgave als steeds.
Nog dit jaar verschijnt op het Amerikaanse label van Mike Patton, bekend van Faith No More, een verzamelalbum FES-isms. FES wordt vanaf het seizoen 2005-2006 ook het huisorkest van Vooruit.
