FES ft. Ernst Reijseger
In hun atypische muzikale zwerftochten zijn Ernst Reijseger en Flat Earth Society elkaar tegen het lijf gelopen, alsof het er van komen moèst. Een big band en een cello – het kan dus.
In deze verrassende samenzwering zorgden Ernst Reijseger, Peter Vandenberghe en Peter Vermeersch voor nieuwe composities en pasten ander eigen materiaal aan. De grooves zijn er, de lyriek ook, de onnozelheid en de ernst, de swing en de tegendraadsheid, de improvisaties, de melodieën, de uitzinnigheid, de indringendheid. En al dit muzikale gezwerf mondt uit in een spannend concert.
Nog iets?
FES & Ernst, het klikt en klinkt als vanzelfsprekend.
‘Heaven on Earth’ met Ernst Reijseger is uitgebracht op ‘Call Sheets, Riders & Chicken Mushrooms’
︎︎︎MEER INFO (MUZIEK+SHOP)
VOORBIJE SPEELDATA
2015
31-01 FES ft. Ernst Reijseger - De Singel, Anwerpen (BE)
2012
06-07 FES ft. Ernst Reijseger - North Sea Jazz, Rotterdam (NL)
19-08 FES ft. Ernst Reijseger - Jazz Middelheim, Antwerpen (BE)
2011
17-02 FES ft Ernst Reijseger - Kulturama, Leuven (BE)
VIDEO’S
FOTO’S
RECENSIES
Didier Wijnants - De Morgen, 21/08/12
Maar het openingsconcert van Flat Earth Society (****) was uiteindelijk het beste van de hele zondag. Peter Vermeersch had weer eens wat dwaze verhaaltjes bedacht, over muizen en koffietijd. Dwaas maar persistent: een dag later spoken ze nog in je hoofd rond. Net als de muziek, die zoals altijd bewust wat rommelig aandoet (maar vergis je niet: dit is zorgvuldig uitgekiend en voorbereid). Cellist Ernst Reijseger genoot zichtbaar van zijn gastoptreden in deze gekke bende.
Rinus van der Heijden - www.jazzenzo.be, augustus 2012
Had de organisatie maar gekozen voor Flat Earth Society als festivalafsluiter. Dan was zoals Middelheim dat jaarlijks gewend is, wederom het dak van de tent gegaan. Het Belgische gezelschap onder leiding van componist/klarinettist Peter Vermeersch bezit de gave om met vijftien mensen te klinken als de grootste big band uit de jazzgeschiedenis. Met dien verstande dat de muziek van Flat Earth Society heel wat verder gaat dan de veelal brave, georkestreerde composities van grote bigbandcomponisten. Bij de Belgen strijden humor, onvoorspelbaarheid, muziek uit alle delen van de wereld en vooral gedreven vakmanschap om voorrang.
Tsunami
Circusklanken, Zuidafrikaanse kwela, variété, Broadwayniemendalletjes, het vals-gedragene van klassieke opera, impressionistisch entertainment, krachtige jazz en wat al niet meer, het daalt als een tsunami op de luisteraars neer. Zij hoeven zich daar echter geen moment tegen te verzetten: FES verwart, verbrokkelt, maar zorgt er tevens voor dat het publiek gewoon weer netjes thuis geraakt.
FES had als gast cellist Ernst Reijseger uitgenodigd. Dan weet je het wel: de verwarring die de vijftien zo graag aanrichten, wordt door de Nederlander verder gecultiveerd. Soms raast hij op zijn cello als een hardrockgitarist door het klankbeeld, om op andere momenten krankzinnig strijkend de totaalklank naar onbereikbare verten te sturen. FES en Reijseger zorgden dan ook voor een van de topconcerten van Jazz Middelheim 2012. En zouden zoals gezegd, dé afsluiter zijn geweest voor het festival. De organisatoren mogen zich best bedenken dat de hekkesluiters echt niet altijd uit verre buitenlanden hoeven te komen.
Maar het openingsconcert van Flat Earth Society (****) was uiteindelijk het beste van de hele zondag. Peter Vermeersch had weer eens wat dwaze verhaaltjes bedacht, over muizen en koffietijd. Dwaas maar persistent: een dag later spoken ze nog in je hoofd rond. Net als de muziek, die zoals altijd bewust wat rommelig aandoet (maar vergis je niet: dit is zorgvuldig uitgekiend en voorbereid). Cellist Ernst Reijseger genoot zichtbaar van zijn gastoptreden in deze gekke bende.
Rinus van der Heijden - www.jazzenzo.be, augustus 2012
Had de organisatie maar gekozen voor Flat Earth Society als festivalafsluiter. Dan was zoals Middelheim dat jaarlijks gewend is, wederom het dak van de tent gegaan. Het Belgische gezelschap onder leiding van componist/klarinettist Peter Vermeersch bezit de gave om met vijftien mensen te klinken als de grootste big band uit de jazzgeschiedenis. Met dien verstande dat de muziek van Flat Earth Society heel wat verder gaat dan de veelal brave, georkestreerde composities van grote bigbandcomponisten. Bij de Belgen strijden humor, onvoorspelbaarheid, muziek uit alle delen van de wereld en vooral gedreven vakmanschap om voorrang.
Tsunami
Circusklanken, Zuidafrikaanse kwela, variété, Broadwayniemendalletjes, het vals-gedragene van klassieke opera, impressionistisch entertainment, krachtige jazz en wat al niet meer, het daalt als een tsunami op de luisteraars neer. Zij hoeven zich daar echter geen moment tegen te verzetten: FES verwart, verbrokkelt, maar zorgt er tevens voor dat het publiek gewoon weer netjes thuis geraakt.
FES had als gast cellist Ernst Reijseger uitgenodigd. Dan weet je het wel: de verwarring die de vijftien zo graag aanrichten, wordt door de Nederlander verder gecultiveerd. Soms raast hij op zijn cello als een hardrockgitarist door het klankbeeld, om op andere momenten krankzinnig strijkend de totaalklank naar onbereikbare verten te sturen. FES en Reijseger zorgden dan ook voor een van de topconcerten van Jazz Middelheim 2012. En zouden zoals gezegd, dé afsluiter zijn geweest voor het festival. De organisatoren mogen zich best bedenken dat de hekkesluiters echt niet altijd uit verre buitenlanden hoeven te komen.
Koen Van Meel - www.kwadratuur.be, 20/08/12
Met sommige muzikanten is het niet de vraag waarom ze samen gaan werken, maar wel waarom ze zo lang wachten om het te doen. Die ging zeker op voor de Nederlandse cellist Ernst Reijseger en de Flat Earth Society, de bigband die geen bigband wil zijn – die eigenlijk niets wil zijn en daardoor alle gedaanten kan aannemen. Zowel het orkest als de cellist beperken zich niet graag tot een stijl of idioom en hebben het lak aan strak afgebakende grenzen. Ze speelden voor het eerst samen in het kader van de laatste editie van Kulturama, eerder dit jaar en troffen elkaar opnieuw voor het openingsconcert van de vierde dag Jazz Middelheim.
De Nederlandse gast belandde meteen op de eerste rij van de band, tussen pianist Peter Vandenberghe en drummer Teun Verbruggen in, de rest van de band werd naar de achterste gelederen verbannen. Alles leek klaar te staan voor een uurtje Reijseger op FES, met de cellist als gastvedette. Dat was echter buiten de ambitie en de muzikaliteit van beide partners gerekend. De gemakkelijke weg is nooit die voor deze muzikanten geweest. Reijseger werd uitgespeeld als een deel van de band, alsof hij al jaren een op de loonlijst stond. De cello werd goed ingewerkt in het geluid dat daar met de knap uitgewerkte en gevarieerde composities weer alle mogelijkheden toe bood: de repeterende gelaagdheid van met de oosterse wendingen ‘Rich Man’s Blues’, het vleugje tango dat slechts een van de bestanddelen van ‘Tripped’ was of het Afrikaans gekleurde ‘Requela’.
Meer dan de virtuositeit van Reijseger viel vooral diens flexibiliteit op om zich in te passen in het rijke idioom van FES. Met subtiele pizzicato’s, breed gestreken lijnen en vrije klankeffecten vond hij zijn plaats in de groep, iets wat niet iedereen gegeven is, gelet op het bochtenwerk van FES. Dat liet een duet van cello en contrabas horen dat bij een eerste verschijning uitliep in een vrij zwevende passage met Bart Maris die met zijn trompet bellen blies. De herneming van het duet brak open in een min of meer geordende chaos, waarbij een klein motiefje genadeloos heen en weer geslingerd werd tussen de verschillende muzikanten. Op andere momenten waren de groepsimprovisaties helemaal vrij of kwamen de individuele musici als traditioneel improviserende solisten aan bod, waarbij opviel dat de muzikanten van FES solistisch veel sterker uit de hoek kwamen dan jaren geleden.
Het knapst bleef het concert echter in de collectieve momenten: strak uitgevoerde, opgefokte actiefilmmuziek, homogene composities als het nostalgische, donkere ‘Waterman’, maar vooral de van gedaante verwisselende stukken als ‘Domination of Black’ (tango noir goes circus) en ‘Broadway Boogie Woogie’ waarin eerst de beentjes losgegooid werden alvorens de groep een slaapkamerwals kon beginnen oppompen. De bekroning van deze laatste compositie was een hilarische tapdansdemonstratie van accordeonist Wim Willaert die later ook met een absurdistische spoken word nog even de aandacht naar zich toe zou halen. Eigenlijk was FES met Ernst Reijseger gewoon een FES-concert, met een extra muzikant in de gelederen. En zo mocht dat gerust zijn.
Met sommige muzikanten is het niet de vraag waarom ze samen gaan werken, maar wel waarom ze zo lang wachten om het te doen. Die ging zeker op voor de Nederlandse cellist Ernst Reijseger en de Flat Earth Society, de bigband die geen bigband wil zijn – die eigenlijk niets wil zijn en daardoor alle gedaanten kan aannemen. Zowel het orkest als de cellist beperken zich niet graag tot een stijl of idioom en hebben het lak aan strak afgebakende grenzen. Ze speelden voor het eerst samen in het kader van de laatste editie van Kulturama, eerder dit jaar en troffen elkaar opnieuw voor het openingsconcert van de vierde dag Jazz Middelheim.
De Nederlandse gast belandde meteen op de eerste rij van de band, tussen pianist Peter Vandenberghe en drummer Teun Verbruggen in, de rest van de band werd naar de achterste gelederen verbannen. Alles leek klaar te staan voor een uurtje Reijseger op FES, met de cellist als gastvedette. Dat was echter buiten de ambitie en de muzikaliteit van beide partners gerekend. De gemakkelijke weg is nooit die voor deze muzikanten geweest. Reijseger werd uitgespeeld als een deel van de band, alsof hij al jaren een op de loonlijst stond. De cello werd goed ingewerkt in het geluid dat daar met de knap uitgewerkte en gevarieerde composities weer alle mogelijkheden toe bood: de repeterende gelaagdheid van met de oosterse wendingen ‘Rich Man’s Blues’, het vleugje tango dat slechts een van de bestanddelen van ‘Tripped’ was of het Afrikaans gekleurde ‘Requela’.
Meer dan de virtuositeit van Reijseger viel vooral diens flexibiliteit op om zich in te passen in het rijke idioom van FES. Met subtiele pizzicato’s, breed gestreken lijnen en vrije klankeffecten vond hij zijn plaats in de groep, iets wat niet iedereen gegeven is, gelet op het bochtenwerk van FES. Dat liet een duet van cello en contrabas horen dat bij een eerste verschijning uitliep in een vrij zwevende passage met Bart Maris die met zijn trompet bellen blies. De herneming van het duet brak open in een min of meer geordende chaos, waarbij een klein motiefje genadeloos heen en weer geslingerd werd tussen de verschillende muzikanten. Op andere momenten waren de groepsimprovisaties helemaal vrij of kwamen de individuele musici als traditioneel improviserende solisten aan bod, waarbij opviel dat de muzikanten van FES solistisch veel sterker uit de hoek kwamen dan jaren geleden.
Het knapst bleef het concert echter in de collectieve momenten: strak uitgevoerde, opgefokte actiefilmmuziek, homogene composities als het nostalgische, donkere ‘Waterman’, maar vooral de van gedaante verwisselende stukken als ‘Domination of Black’ (tango noir goes circus) en ‘Broadway Boogie Woogie’ waarin eerst de beentjes losgegooid werden alvorens de groep een slaapkamerwals kon beginnen oppompen. De bekroning van deze laatste compositie was een hilarische tapdansdemonstratie van accordeonist Wim Willaert die later ook met een absurdistische spoken word nog even de aandacht naar zich toe zou halen. Eigenlijk was FES met Ernst Reijseger gewoon een FES-concert, met een extra muzikant in de gelederen. En zo mocht dat gerust zijn.
