CRAMMED DISCS CRAM138 - 2009
CHEER ME, PERVERTS!
Muzikanten
Stefaan Blancke trombone,
Benjamin Boutreur altsax,
Berlinde Deman tuba & eufonium,
Bart Maris trompet,
Michel Mast tenorsax,
Marc Meeuwissen trombone & eufonium,
Kristof Roseeuw contrabas,
Peter Vandenberghe piano & keyboard,
Luc van Lieshout trompet,
Bruno Vansina baritonsax,
Teun Verbruggen drums & dustbingrooves,
Peter Vermeersch klarinet,
Wim Willaert accordeon & keyboard,
Tom Wouters klarinet & vibrafoon
Credits
Opgenomen door David Minjauw in Dada Studio, november 2008, Brussel.
Mixing & mastering: Pierre Vervloesem, Studio Fiasco, Brussel
Productie: Peter Vermeersch
Coverfoto: Giannina Urmeneta Otikker
Vormgeving: Marc Meeuwissen
Recensies
Didier Wijnants - De Morgen, 05/05/09
De productie van Flat Earth Society ligt misschien te hoog om alles van nabij te volgen, maar deze ‘Cheer Me, Perverts!, is een verplichte halte, want misschien wel het beste wat de Gentse big band al maakte. Niet dat peter Vermeersch een grote bocht maakte. Zijn composities en zijn orkest klinken nog altijd als een mengeling van circusmuziek en jazz die voor vermaak en vreugde graag eens door de pootjes zakt. Het verschil met sommige vorige producties is dat de gespeelde nonchalance hier minder functioneert als een maskerade. Vermeersch heeft hard gewerkt aan de consistentie van het repertoire, zodat deze plaat moeiteloos meerdere beluisteringen doorstaat. Zoals gewoonlijk plakt Vemeersch graag verschillende thema’s aan elkaar, zodat een soort collage ontstaat met flink wat bochtenwerk. Maar vooral in de arrangementen is gezorgd voor subtiele variatie zodat het verhaal nooit stilvalt. Luister vooral naar ‘Kotopoulopology’ en ‘Bad Linen’, de twee uitschieters. Technisch is deze groep misschien niet het neusje van de zalm, maar het is wel een echte groep, veel meer dan de optelsom van vijftien muzikanten.
GEORKESTREERDE CHAOS
Koen Graat - Jazzmagazine, NL
Sinds de oprichting halverwege de jaren negentig is het Vlaamse Flat Earth Society één van de meeste originele en authentieke bigbands van de Benelux. Daar waar de meeste jazzorkesten uitblinken in voorspelbaarheid doet het collectief van componist/klarinettist Peter Vermeersch juist het tegenovergestelde. Ook het nieuwe album Cheer Me, Perverts! is daar weer een overtuigend bewijs van. Van het Zappa-eske openingsnummer Vole Sperm Reverie tot het opzwepende Kotopoulopology, dat met allerlei oosterse klanken wat doet denken aan de Acoustic Masada van John Zorn, Flat Earth Society maakt er een duizelingwekkende muzikale ?roller coaster ride? van. Cheer Me, Perverts! is intussen al weer het achtste album van de groep en de opvolger van de ijzersterke cd Psychoscout uit 2006. In de tussentijd verscheen ook nog de dvd Die Austernprinzessin, de film uit 1919 van Ernst Lubitsch waarbij Vermeersch een nieuwe, en bij vlagen hilarische, filmscore schreef. Ook de georkestreerde chaos op Cheer Me, Perverts! bevat weer een aantal staaltjes van het compositorische vernuft dat het idioom van Flat Earth Society zo eigenzinnig en opwindend maakt.
Johan Vandendriessche - www.soundslike.be, 29/05/2009
Flat Earth Society is het geesteskind van Peter Vermeersch, de Belgische klarinettist-componist die o.m. voor realisaties van choreografen Anne Theresa De Keersmaeker en Wim Vandekeybus, en voor ensembles als Arditti Quartet, Quadro Quartet, Smith Quartet en Ensemble Musique Nouvelle muziek componeerde, en zelf speelde met Union, Fred Frith, Jazzwork, The Simpletons, en lid was van X-Legged Sally en Maximalist! Met Flat Earth Society (afgekort: FES) combineert hij muzikale krachtlijnen van ensembles als Willem Breuker Kollektief, Sun Ra Arkestra, (John Zorn's) Naked City en een beetje Carla Bley Big Band, met die van muziek van Frank Zappa, Nino Rota, John Barry, Igor Stravinsky, en Captain Beefheart. Resultaat: Europese, eclectische stadsmuziek (urban music), waarin hedendaagse klassieke muziek, kermismuziek/muzikale pastiche, filmmuziek, freejazz, onder stroom staande bebop, rock, en noem maar op gecombineerd worden. Vermeersch, die er zeker niet om bekend staat een fervente jazzer te zijn, heeft zich geleidelijk aan met dit ensemble wat meer in een jazzhoek geplaatst, wat ook mogelijkheden opent naar optredens op jazzfestivals in België, Nederland, Frankrijk, enz. Hij wordt bijgestaan door trompettisten Luc van Lieshout (van Tuxedomoon) en artistieke duizendpoot Bart Maris, toetsenist Peter Vandenberghe, bassist Kristof Roseeuw, trombonisten Marc Meeuwissen en Stefaan Blancke, tubiste Berlinde Deman, drummer Teun Verbruggen (van o.m. Jef Neve Trio; wat een drummer!), rietenblazers Tom Wouters, Michel Mast, Bruno Vansina en Benjamin Boutreur, gitarist Pierre Vervloesem, en accordeonist/ toetsenist Wim Willaert. FES is zeker geen klassieke bigband, maar zet zich tussen een echte bigband, een ensemble voor hedendaagse muziek, en een ensemble dat een zot geworden fanfare op speed uitbeeldt/is. Met de inbreng van de compositie "Smoke On Fire. The Kingdom Is Burning" van pianist Peter Vandenberghe, komt er een meer impressionistisch, hier en daar misschien wat meer aan een vroegere Gil Evans refererend moment, dat enerzijds wat abstracter overkomt, en anderzijds voor liefhebbers van moderne jazz wat meer aanspreekt. De bij FES/Peter Vermeersch af en toe en mettertijd ietwat procédématig voorkomende zottefanfarefragmenten krijgen ook met de vroeg-Ellingtoniaanse Charly Shavers-compositie "Dawn On The Desert" weer een gesmaakt artistiek tegengewicht. “Mutt” maakt schijnbaar ook gebruik van collageprocédé's, en is –mede door het hyperkinetische drumwerk van Teun Verbruggen)- een van de nog sterkere nummers; hier blijkt ook de artistieke inbreng van Pierre Vervloesem, die hier naast de gitaar ook de knoppen hanteert. FES is een sterk muzikantencollektief, brengt met 'Cheer Me, Perverts' een knappe cd, maar -en dit is puur persoonlijk- wat meer soul (in de brede betekenis van het woord) zou geen kwaad kunnen. Anderzijds kan men natuurlijk zeggen: FES heeft een eigen identiteit, en dat is belangrijker dan om het even welke persoonlijke mening. Pluimpje ook voor de fotografie en de lay-out van knap gemaakte cd-hoes.
Maartje Den Breejen - Het Parool, 06/05/09
Als je mensen in je omgeving tien jaar geleden vroeg naar Nederlandse bigbands met een opwindend hedendaags repertoire, kwam het antwoord negen van de tien keer niet verder dan het New Cool Collective.
Dat is tegenwoordig wel anders. Mede dankzij het pionierswerk van datzelfde New Cool Collective schieten de bigbands als paddenstoelen uit de grond. De bigband was vorig jaar naast 'vocalen' zelfs een thema op het North Sea Jazz.
In één maand zijn drie albums van relatief jonge bigbands verschenen. Van New Generation Big Band verscheen Shoot. Het Scallymatic Orchestra kwam met het debuutalbum Annie get your gun. En dan verscheen in buurland België nog het album Cheer me, perverts! van de Flat Earth Society.
De bands hebben alledrie hun eigen herkenbare geluid. Verreweg het strakst speelt de New Generation Big Band, met een funky, opzwepend repertoire dat de boxen uitknalt.
Het Scallymatic Orchestra kiest in zijn arrangementen voor een soulvollere benadering, met vaak een belangrijke rol voor Fender Rhodes en vocalen.
De Flat Earth Society is niet per se het beste, maar wel het gekste, origineelste en theatraalste orkest. Swing kan zomaar omslaan in heavy metal, een ballad eindigt plotseling in psychedelische freejazz.
Andre de Waal - Platomania, 04/05/09
Frank Zappa is alweer meer dan 15 jaar geleden van ons heengegaan maar de muziek van het genie leeft nog immer voor, ofwel letterlijk door allerhande tributebands, ofwel ‘in de geest van’, zoals bij de Flat Earth Society. Dat begint al bij de albumtitel dat een anagram is van voorman Peter Vermeersch, maar het is vooral de muziek van het Belgische gezelschap die onmiddellijk associaties oproept aan de blaaspoeperorkesten die Zappa veelvuldig inzette. Gecompliceerde jazzy songs met veel breaks die ondanks of misschien wel dankzij alle blazers toch prettig wegluisteren, het is bepaald geen muziek voor beginners. Zappa-fans zullen ongetwijfeld goed uit de voeten kunnen met hetgeen wordt geboden op Cheer Me, Perverts! maar ook de avontuurlijke jazzliefhebber moet maar ’s een gokje wagen.
De productie van Flat Earth Society ligt misschien te hoog om alles van nabij te volgen, maar deze ‘Cheer Me, Perverts!, is een verplichte halte, want misschien wel het beste wat de Gentse big band al maakte. Niet dat peter Vermeersch een grote bocht maakte. Zijn composities en zijn orkest klinken nog altijd als een mengeling van circusmuziek en jazz die voor vermaak en vreugde graag eens door de pootjes zakt. Het verschil met sommige vorige producties is dat de gespeelde nonchalance hier minder functioneert als een maskerade. Vermeersch heeft hard gewerkt aan de consistentie van het repertoire, zodat deze plaat moeiteloos meerdere beluisteringen doorstaat. Zoals gewoonlijk plakt Vemeersch graag verschillende thema’s aan elkaar, zodat een soort collage ontstaat met flink wat bochtenwerk. Maar vooral in de arrangementen is gezorgd voor subtiele variatie zodat het verhaal nooit stilvalt. Luister vooral naar ‘Kotopoulopology’ en ‘Bad Linen’, de twee uitschieters. Technisch is deze groep misschien niet het neusje van de zalm, maar het is wel een echte groep, veel meer dan de optelsom van vijftien muzikanten.
GEORKESTREERDE CHAOS
Koen Graat - Jazzmagazine, NL
Sinds de oprichting halverwege de jaren negentig is het Vlaamse Flat Earth Society één van de meeste originele en authentieke bigbands van de Benelux. Daar waar de meeste jazzorkesten uitblinken in voorspelbaarheid doet het collectief van componist/klarinettist Peter Vermeersch juist het tegenovergestelde. Ook het nieuwe album Cheer Me, Perverts! is daar weer een overtuigend bewijs van. Van het Zappa-eske openingsnummer Vole Sperm Reverie tot het opzwepende Kotopoulopology, dat met allerlei oosterse klanken wat doet denken aan de Acoustic Masada van John Zorn, Flat Earth Society maakt er een duizelingwekkende muzikale ?roller coaster ride? van. Cheer Me, Perverts! is intussen al weer het achtste album van de groep en de opvolger van de ijzersterke cd Psychoscout uit 2006. In de tussentijd verscheen ook nog de dvd Die Austernprinzessin, de film uit 1919 van Ernst Lubitsch waarbij Vermeersch een nieuwe, en bij vlagen hilarische, filmscore schreef. Ook de georkestreerde chaos op Cheer Me, Perverts! bevat weer een aantal staaltjes van het compositorische vernuft dat het idioom van Flat Earth Society zo eigenzinnig en opwindend maakt.
Johan Vandendriessche - www.soundslike.be, 29/05/2009
Flat Earth Society is het geesteskind van Peter Vermeersch, de Belgische klarinettist-componist die o.m. voor realisaties van choreografen Anne Theresa De Keersmaeker en Wim Vandekeybus, en voor ensembles als Arditti Quartet, Quadro Quartet, Smith Quartet en Ensemble Musique Nouvelle muziek componeerde, en zelf speelde met Union, Fred Frith, Jazzwork, The Simpletons, en lid was van X-Legged Sally en Maximalist! Met Flat Earth Society (afgekort: FES) combineert hij muzikale krachtlijnen van ensembles als Willem Breuker Kollektief, Sun Ra Arkestra, (John Zorn's) Naked City en een beetje Carla Bley Big Band, met die van muziek van Frank Zappa, Nino Rota, John Barry, Igor Stravinsky, en Captain Beefheart. Resultaat: Europese, eclectische stadsmuziek (urban music), waarin hedendaagse klassieke muziek, kermismuziek/muzikale pastiche, filmmuziek, freejazz, onder stroom staande bebop, rock, en noem maar op gecombineerd worden. Vermeersch, die er zeker niet om bekend staat een fervente jazzer te zijn, heeft zich geleidelijk aan met dit ensemble wat meer in een jazzhoek geplaatst, wat ook mogelijkheden opent naar optredens op jazzfestivals in België, Nederland, Frankrijk, enz. Hij wordt bijgestaan door trompettisten Luc van Lieshout (van Tuxedomoon) en artistieke duizendpoot Bart Maris, toetsenist Peter Vandenberghe, bassist Kristof Roseeuw, trombonisten Marc Meeuwissen en Stefaan Blancke, tubiste Berlinde Deman, drummer Teun Verbruggen (van o.m. Jef Neve Trio; wat een drummer!), rietenblazers Tom Wouters, Michel Mast, Bruno Vansina en Benjamin Boutreur, gitarist Pierre Vervloesem, en accordeonist/ toetsenist Wim Willaert. FES is zeker geen klassieke bigband, maar zet zich tussen een echte bigband, een ensemble voor hedendaagse muziek, en een ensemble dat een zot geworden fanfare op speed uitbeeldt/is. Met de inbreng van de compositie "Smoke On Fire. The Kingdom Is Burning" van pianist Peter Vandenberghe, komt er een meer impressionistisch, hier en daar misschien wat meer aan een vroegere Gil Evans refererend moment, dat enerzijds wat abstracter overkomt, en anderzijds voor liefhebbers van moderne jazz wat meer aanspreekt. De bij FES/Peter Vermeersch af en toe en mettertijd ietwat procédématig voorkomende zottefanfarefragmenten krijgen ook met de vroeg-Ellingtoniaanse Charly Shavers-compositie "Dawn On The Desert" weer een gesmaakt artistiek tegengewicht. “Mutt” maakt schijnbaar ook gebruik van collageprocédé's, en is –mede door het hyperkinetische drumwerk van Teun Verbruggen)- een van de nog sterkere nummers; hier blijkt ook de artistieke inbreng van Pierre Vervloesem, die hier naast de gitaar ook de knoppen hanteert. FES is een sterk muzikantencollektief, brengt met 'Cheer Me, Perverts' een knappe cd, maar -en dit is puur persoonlijk- wat meer soul (in de brede betekenis van het woord) zou geen kwaad kunnen. Anderzijds kan men natuurlijk zeggen: FES heeft een eigen identiteit, en dat is belangrijker dan om het even welke persoonlijke mening. Pluimpje ook voor de fotografie en de lay-out van knap gemaakte cd-hoes.
Maartje Den Breejen - Het Parool, 06/05/09
Als je mensen in je omgeving tien jaar geleden vroeg naar Nederlandse bigbands met een opwindend hedendaags repertoire, kwam het antwoord negen van de tien keer niet verder dan het New Cool Collective.
Dat is tegenwoordig wel anders. Mede dankzij het pionierswerk van datzelfde New Cool Collective schieten de bigbands als paddenstoelen uit de grond. De bigband was vorig jaar naast 'vocalen' zelfs een thema op het North Sea Jazz.
In één maand zijn drie albums van relatief jonge bigbands verschenen. Van New Generation Big Band verscheen Shoot. Het Scallymatic Orchestra kwam met het debuutalbum Annie get your gun. En dan verscheen in buurland België nog het album Cheer me, perverts! van de Flat Earth Society.
De bands hebben alledrie hun eigen herkenbare geluid. Verreweg het strakst speelt de New Generation Big Band, met een funky, opzwepend repertoire dat de boxen uitknalt.
Het Scallymatic Orchestra kiest in zijn arrangementen voor een soulvollere benadering, met vaak een belangrijke rol voor Fender Rhodes en vocalen.
De Flat Earth Society is niet per se het beste, maar wel het gekste, origineelste en theatraalste orkest. Swing kan zomaar omslaan in heavy metal, een ballad eindigt plotseling in psychedelische freejazz.
Andre de Waal - Platomania, 04/05/09
Frank Zappa is alweer meer dan 15 jaar geleden van ons heengegaan maar de muziek van het genie leeft nog immer voor, ofwel letterlijk door allerhande tributebands, ofwel ‘in de geest van’, zoals bij de Flat Earth Society. Dat begint al bij de albumtitel dat een anagram is van voorman Peter Vermeersch, maar het is vooral de muziek van het Belgische gezelschap die onmiddellijk associaties oproept aan de blaaspoeperorkesten die Zappa veelvuldig inzette. Gecompliceerde jazzy songs met veel breaks die ondanks of misschien wel dankzij alle blazers toch prettig wegluisteren, het is bepaald geen muziek voor beginners. Zappa-fans zullen ongetwijfeld goed uit de voeten kunnen met hetgeen wordt geboden op Cheer Me, Perverts! maar ook de avontuurlijke jazzliefhebber moet maar ’s een gokje wagen.
Jan Willem Broek - www.subjectivisten.nl, 22/04/09
Bonk, larf, Minoes, trap, the Armstrong Mutations, isms en psychoscout. Nee ik ben niet knettergek aan het worden of aan het vrijdichten, het zijn allemaal albumtitels van het enigmatische Belgische ensemble Flat Earth Society. De Big Band geniet wereldfaam met hun vrije, wilde en kleurrijke jazz. Isms wordt zelfs op het Ipecac label van Mike Patton uitgebracht. Voor hun nieuwste cd hebben ze de naam van kopman, componist en klarinettist Peter Vermeersch even flink gehusseld waardoor de titel Cheer Me, Perverts! ontstaat, uitgebracht op het kwaliteitslabel Crammed. Hierop staan ze weer met 15 man sterk te blazen, tokkelen, strijken, toetsen en percuteren. Maar met name de vele blazers hebben hier stevig de touwtjes in handen. Ze maken een zeer energieke, steeds verrassende mix van jazz met rock- en avant-garde-elementen. De ene keer werkt dat biologerend en tot de verbeelding sprekend, de andere keren weten ze te intrigeren en imponeren met kakofonisch en improvisatorische krachttoeren. Een enkele keer brengen ze ook op adembenemende wijze nachtelijk verstilde stukken ten gehore, waarbij je even kunt uitblazen van de heerlijke hectiek ervoor. De traditionele jazz laten ze ver achter zich en maken hier veeleer een gevarieerd en bewonderenswaardig luisteravontuur van. Cheers jongens!
Koen Van Meel - Kwadratuur, 16/04/09
Een nieuwe plaat van de Flat Earth Society die klinkt als een echte FES-plaat, betekent dat more of the same? Ja, maar hier ook meer én beter. Meer dan ooit klinkt het vijftienkoppige orkest onder leiding van Peter Vermeersch als een bigband die er geen is. De muzikale kwaliteit en discipline van de grote jazzorkesten vindt op 'Cheer Me, Perverts!' haar weg naar een universum waarin de band weinig collega's, laat staan concurrenten heeft.
Funky grooves, wisselende thema's in de traditie van Frank Zappa ('Rearm,Get That Char!'), een dreunende wals, jazz uit oude zwart-witfilms, de groepsgeest van een Balkanband en hier en daar een klein streepje elektronica: het parcours van FES zit nog steeds vol bochten en hellingen. Toch zet het album 'Cheer Me, Perverts!' de evolutie voort waarbij het zuiver eclectische en de gekte (niet de humor of het dubbelzinnige) die er vaak mee samenhangt steeds meer ten dienste van de muziek staan. De verschillende stijlen en de humor worden hier beter dan ooit geïntegreerd in een heel eigen geluid. Het orkest klinkt hechter en de composties waren nog nooit zo doordacht. De balans tussen compositie en improvisatie is heel stabiel: solistische passages passen beter in het geheel en worden goed omkaderd door het arrangement. In deze arrangementen laat Vermeersch horen dat hij oor heeft voor de individuele kleur van instrumenten. Bovendien kiest hij meer dan eens voor een gelaagde opbouw, waardoor de stukken niet alleen blijven boeien, maar ook extra stevig op hun poten staan.
Een voorbeeld van hoe uitgewerkt de stukken op deze plaat kunnen zijn, is 'Bad Linen' waarbij elke solist een andere begeleiding meekrijgt. Door het gebruik van verschillende thema's, grooves en instrumentkleuren klinkt deze compositie als een ontmoeting van het exotische van Ravels 'Bolero', funk, jungledrums en bigbandblazers. Vermeersch weet deze verschillende invloeden tot een organisch en logisch geheel te smeden, waarbij contrasten niet nodig zijn om de aandacht van de luisteraar vast te houden. Wanneer de extremen dan wel opgezocht worden, is het effect maximaal. Zo opent 'Too Sublime in Sin' traag, breed en met een weemoedige ondertoon à la Antony and the Johnsons. Wanneer het hele orkest in blok binnenvalt, wordt het roer bruusk omgegooid: eerst in korte, knallende stoten, later in een pompend ensemblespel. Het resultaat is een ontlading die perfect gekanaliseerd wordt en die menig concertganger zal uitnodigen om de stoelen uit de vloer te sleuren.
Het muzikale vocabularium van FES is indrukwekkend en gevarieerd, waardoor een breed publiek aangesproken kan worden. Wat daarbij eerbetoon is en wat parodie is bij momenten erg vaag. Dat is op deze plaat niet anders, zeker wanneer er uit het klassiek vaatje van de jazz getapt wordt. In 'Flatology' – met een ontketende Teun Verbruggen – knipogen Vermeersch en FES zowel naar de klassieke bigbandstijl als naar swingjazz. Of de springerige melodie daarbij een grijns of een milde glimlach wil zijn, is niet helemaal duidelijk, maar net deze onduidelijkheid is een van de dingen die van FES een uniek orkest maken. En van 'Cheer Me, Perverts!' een hoogtepunt in hun oeuvre.
< terug naar menu
Jan Granli, Jazznyt (No)
Iets wat typisch is voor de Europese Jazz hedentendage, is dat vele collectieven ontstaan, of grotere ensembles, die niet zo groot zijn eigenlijk maar die zich bigband noemen, hoewel ze niet groter zijn de een normaal, traditioneel jazzensemble.
Onlangs hebben we de fantastische band Andy Emler MegaOctet gehoord op het Voss Jazz Festival en nu verschijnt de Belgische Flat Earth Society ten tonele.
De band krijgt de zegen van het alternatieve label Crammed Pigs in hun thuisland, wat kan wijzen op een zekere populariteit en de mogelijkheid de band ook aan het werk te zien buiten de grenzen van hun kleine vreemde land in het midden van de (al even merkwaardig) Europese Unie.
De titel "Cheer Me, perverts!" kan men interpreteren als een reactie op de politieke situatie in hun thuisland de laatste jaren – of als de houding van de band tegenover de buitenwereld in het algemeen.
De waarheid is echter dat de titel een anagram is voor Main Man van de band, klarinetist en componist Peter Vermeersch.
De naam Flat Eart Society ontleenden ze aan een gelijknamige organisatie – de Internationale Flat Earth Society, die beweert dat de aarde plat is! Deze groepering werd opgericht in 1956 door de Engelsman Samuel Shenton (later bestuurd door Charles K. Johnson)
De band bestaat uit vijftien olijke muzikanten die zich als dolle mannen storten op de composities van Vermeersch. Typisch middeneuropese muziek met knipogen naar rock, freejazz, hardbop enz, gespeeld met enthousiasme, technische onderlegdheid en een reeks perfecte ensembles en solo’s die inslaan als een bom. Het is ongetwijfeld zo dat de Flat Eart Society – tot nu toe- een van de grootste verrassingen is dit jaar in de muziekbranche.
Tijdens de zomermaanden maken zee en tournee door Europa, dus als u hun naam in een advertentie of op een affiche ziet tijdens uw vakantie, is het tijd om actie te ondernemen en een concert bij te wonen. Ik verzeker u alvast een verfrissend, muzikale ervaring. Hiervoor wordt dubbel en dik gezorgd.
Bonk, larf, Minoes, trap, the Armstrong Mutations, isms en psychoscout. Nee ik ben niet knettergek aan het worden of aan het vrijdichten, het zijn allemaal albumtitels van het enigmatische Belgische ensemble Flat Earth Society. De Big Band geniet wereldfaam met hun vrije, wilde en kleurrijke jazz. Isms wordt zelfs op het Ipecac label van Mike Patton uitgebracht. Voor hun nieuwste cd hebben ze de naam van kopman, componist en klarinettist Peter Vermeersch even flink gehusseld waardoor de titel Cheer Me, Perverts! ontstaat, uitgebracht op het kwaliteitslabel Crammed. Hierop staan ze weer met 15 man sterk te blazen, tokkelen, strijken, toetsen en percuteren. Maar met name de vele blazers hebben hier stevig de touwtjes in handen. Ze maken een zeer energieke, steeds verrassende mix van jazz met rock- en avant-garde-elementen. De ene keer werkt dat biologerend en tot de verbeelding sprekend, de andere keren weten ze te intrigeren en imponeren met kakofonisch en improvisatorische krachttoeren. Een enkele keer brengen ze ook op adembenemende wijze nachtelijk verstilde stukken ten gehore, waarbij je even kunt uitblazen van de heerlijke hectiek ervoor. De traditionele jazz laten ze ver achter zich en maken hier veeleer een gevarieerd en bewonderenswaardig luisteravontuur van. Cheers jongens!
Koen Van Meel - Kwadratuur, 16/04/09
Een nieuwe plaat van de Flat Earth Society die klinkt als een echte FES-plaat, betekent dat more of the same? Ja, maar hier ook meer én beter. Meer dan ooit klinkt het vijftienkoppige orkest onder leiding van Peter Vermeersch als een bigband die er geen is. De muzikale kwaliteit en discipline van de grote jazzorkesten vindt op 'Cheer Me, Perverts!' haar weg naar een universum waarin de band weinig collega's, laat staan concurrenten heeft.
Funky grooves, wisselende thema's in de traditie van Frank Zappa ('Rearm,Get That Char!'), een dreunende wals, jazz uit oude zwart-witfilms, de groepsgeest van een Balkanband en hier en daar een klein streepje elektronica: het parcours van FES zit nog steeds vol bochten en hellingen. Toch zet het album 'Cheer Me, Perverts!' de evolutie voort waarbij het zuiver eclectische en de gekte (niet de humor of het dubbelzinnige) die er vaak mee samenhangt steeds meer ten dienste van de muziek staan. De verschillende stijlen en de humor worden hier beter dan ooit geïntegreerd in een heel eigen geluid. Het orkest klinkt hechter en de composties waren nog nooit zo doordacht. De balans tussen compositie en improvisatie is heel stabiel: solistische passages passen beter in het geheel en worden goed omkaderd door het arrangement. In deze arrangementen laat Vermeersch horen dat hij oor heeft voor de individuele kleur van instrumenten. Bovendien kiest hij meer dan eens voor een gelaagde opbouw, waardoor de stukken niet alleen blijven boeien, maar ook extra stevig op hun poten staan.
Een voorbeeld van hoe uitgewerkt de stukken op deze plaat kunnen zijn, is 'Bad Linen' waarbij elke solist een andere begeleiding meekrijgt. Door het gebruik van verschillende thema's, grooves en instrumentkleuren klinkt deze compositie als een ontmoeting van het exotische van Ravels 'Bolero', funk, jungledrums en bigbandblazers. Vermeersch weet deze verschillende invloeden tot een organisch en logisch geheel te smeden, waarbij contrasten niet nodig zijn om de aandacht van de luisteraar vast te houden. Wanneer de extremen dan wel opgezocht worden, is het effect maximaal. Zo opent 'Too Sublime in Sin' traag, breed en met een weemoedige ondertoon à la Antony and the Johnsons. Wanneer het hele orkest in blok binnenvalt, wordt het roer bruusk omgegooid: eerst in korte, knallende stoten, later in een pompend ensemblespel. Het resultaat is een ontlading die perfect gekanaliseerd wordt en die menig concertganger zal uitnodigen om de stoelen uit de vloer te sleuren.
Het muzikale vocabularium van FES is indrukwekkend en gevarieerd, waardoor een breed publiek aangesproken kan worden. Wat daarbij eerbetoon is en wat parodie is bij momenten erg vaag. Dat is op deze plaat niet anders, zeker wanneer er uit het klassiek vaatje van de jazz getapt wordt. In 'Flatology' – met een ontketende Teun Verbruggen – knipogen Vermeersch en FES zowel naar de klassieke bigbandstijl als naar swingjazz. Of de springerige melodie daarbij een grijns of een milde glimlach wil zijn, is niet helemaal duidelijk, maar net deze onduidelijkheid is een van de dingen die van FES een uniek orkest maken. En van 'Cheer Me, Perverts!' een hoogtepunt in hun oeuvre.
< terug naar menu
Jan Granli, Jazznyt (No)
Iets wat typisch is voor de Europese Jazz hedentendage, is dat vele collectieven ontstaan, of grotere ensembles, die niet zo groot zijn eigenlijk maar die zich bigband noemen, hoewel ze niet groter zijn de een normaal, traditioneel jazzensemble.
Onlangs hebben we de fantastische band Andy Emler MegaOctet gehoord op het Voss Jazz Festival en nu verschijnt de Belgische Flat Earth Society ten tonele.
De band krijgt de zegen van het alternatieve label Crammed Pigs in hun thuisland, wat kan wijzen op een zekere populariteit en de mogelijkheid de band ook aan het werk te zien buiten de grenzen van hun kleine vreemde land in het midden van de (al even merkwaardig) Europese Unie.
De titel "Cheer Me, perverts!" kan men interpreteren als een reactie op de politieke situatie in hun thuisland de laatste jaren – of als de houding van de band tegenover de buitenwereld in het algemeen.
De waarheid is echter dat de titel een anagram is voor Main Man van de band, klarinetist en componist Peter Vermeersch.
De naam Flat Eart Society ontleenden ze aan een gelijknamige organisatie – de Internationale Flat Earth Society, die beweert dat de aarde plat is! Deze groepering werd opgericht in 1956 door de Engelsman Samuel Shenton (later bestuurd door Charles K. Johnson)
De band bestaat uit vijftien olijke muzikanten die zich als dolle mannen storten op de composities van Vermeersch. Typisch middeneuropese muziek met knipogen naar rock, freejazz, hardbop enz, gespeeld met enthousiasme, technische onderlegdheid en een reeks perfecte ensembles en solo’s die inslaan als een bom. Het is ongetwijfeld zo dat de Flat Eart Society – tot nu toe- een van de grootste verrassingen is dit jaar in de muziekbranche.
Tijdens de zomermaanden maken zee en tournee door Europa, dus als u hun naam in een advertentie of op een affiche ziet tijdens uw vakantie, is het tijd om actie te ondernemen en een concert bij te wonen. Ik verzeker u alvast een verfrissend, muzikale ervaring. Hiervoor wordt dubbel en dik gezorgd.
